Փորձագետ. ԵՄ-ում Հայաստանին ոչ ոք չի սպասում

Արմինֆո. Հայաստանում Եվրոպական միությանը միանալու գործընթացը սկսվել է 2019 թվականին, երբ Երևանը հետ կանչեց ՀԱՊԿ-ում իր ներկայացուցիչ Յուրի Խաչատուրովին: Այդ մասին փետրվարի 24-ին "ԵԱՏՄ թե ԵՄ. Հայաստանի ընտրությունը նոր աշխարհակարգի ձևավորման պայմաններում" քննարկման ընթացքում հայտարարել է քաղաքագետ - միջազգայնագետ Գրիգոր Բալասանյանը։

Նրա խոսքով՝ ինչպես Եվրասիական տնտեսական միությունը, այնպես էլ Հավաքական անվտանգության պայմանագրի կազմակերպությունը անվտանգության համակարգի մեկ մեծ օղակ են, և իր ներկայացուցչի հետկանչն արդեն այն ժամանակ ցույց տվեց ՀԱՊԿ-ի հետ հարաբերությունների սառեցման գործընթացի սկիզբը: ԵՄ-ին անդամակցելու նոր նախաձեռնության հեղինակներն ու կազմակերպիչները շատ լավ հասկանում են դրա անիմաստ լինելը, որը ոչ մի կապ չունի ԵՄ-ի հետ։ "Նրանց նպատակը հանրապետությունը ԵԱՏՄ-ից դուրս բերելն է, և դրանով իսկ մեծ խաղի մեջ բազա ձևավորելը, որի հիմնական խնդիրը պետք է լինի Ռուսաստանը Հայաստանից դուրս բերելը։ Հանրապետությանը ԵՄ-ում ոչ ոք չի սպասում, իսկ երկրում արտադրված ապրանքները ԵՄ-ում ոչ մեկի պետք չեն", - ասել է փորձագետը։

Նա նշել է ԵԱՏՄ-ին Երևանի մասնակցությունը շարունակելու ընդդիմախոսների գործողությունները, նշելով, որ նրանք շատ խորամանկ ճանապարհով են գնում։ Օրինակ, ելնելով նրանց հայտարարություններից, կարելի է եզրակացնել, որ ՌԴ-ի հետ հարաբերությունների վատթարացման դեպքում վերջինս կարող է դադարեցնել գազի մատակարարումը, և այդ դեպքում կարելի է հույս դնել ադրբեջանական "երկնագույն" վառելիքի ստացման վրա։ Դրանով իսկ,  քաղաքագետի համոզմամբ, փորձ է արվում երկիրը ներքաշել թուրք-ադրբեջանական տանդեմի ազդեցության տիրույթ՝ հետագայում, այսպես կոչված, Զանգեզուրի միջանցքի հետ կապված խնդրի անխափան լուծմամբ։

Փորձագետը նշել է, որ հենց Եվրոպայում էլ կան Հայաստանի "բարեկամներ", որոնք սնուցում են երկրի իշխանությունների հույսերն առ այն, որ հանրապետությունը եվրոպական ազգ է և պետք է դառնա նրա մի մասը: "Բայց այստեղ պետք է նկատի ունենալ, թե որտեղ է գտնվում ԵՄ-ը և ինչ է այն իրենից ներկայացնում։ Առավել ակտիվ երկրներից մեկը Ֆրանսիան է, որի դեսպանը վերջերս հայտարարեց, որ Երևանը, պարզվում է, Լեռնային Ղարաբաղը ճանաչել է Ադրբեջանի տարածքի մաս՝ դեռևս 1991 թվականին: Բայց այդ դեպքում հարց է առաջանում, թե ինչ է արել Փարիզը 30 տարի ԵԱՀԿ Մինսկի խմբում։ Պետք չէ նաև հաշվի չառնել Ֆրանսիայի շահագրգռվածությունը Զանգեզուրի միջանցքի բացման թուրք-ադրբեջանական նախագծում։ Մասնավորապես, Ղազախստանի ընկերությունները, վախենալով Արևմուտքի պատժամիջոցներից, չեն կարող ուրան արտահանել Ռուսաստանի տարածքով։ Իսկ Զանգեզուրի միջանցքի բացումը թույլ կտա լուծել Փարիզի համար դարձած այդ խնդիրը, որն ավելի վաղ զրկվել էր Աֆրիկայում միջուկային վառելիքից", - ընդգծել է փորձագետը։