Արմինֆո. Անկարան, Բաքուն եւ Պեկինը նախապատրաստվում են բանակցությունների Կարս-Իգդիր-Նախիջեւան երկաթուղու նախագիծը չինական "Մեկ գոտի, մեկ ճանապարհ" նախաձեռնությանն ինտեգրելու շուրջ:
Այսպիսով, արցախյան 44-օրյա պատերազմի արդյունքում ձևավորված տրանսպորտային-լոգիստիկ ճարտարապետությունը կսկսի ձեռք բերել հստակ ուրվագծեր, և դրանում Հայաստանը վերջնականապես կհայտնվի տրանսպորտային օղակում։ ԱրմԻնֆո-ի թղթակցի հետ զրույցում նման տեսակետ է հայտնել անդրազգային միջազգային ենթակառուցվածքային նախագծերի զարգացման հարցերով փորձագետ, քաղաքական գիտությունների դոկտոր Վահե Դավթյանը:
Փորձագետը հիշեցրել է, որ 2017 թվականին Բաքու-Թբիլիսի-Կարս երկաթուղու շահագործումից անմիջապես հետո Անկարան հայտարարել էր, որ այդ մայրուղին պետք է շարունակել Կարս - Նախիջեւան երկաթուղու տեսքով։ Վերջին երթուղին դիտարկվում է որպես Պարսից ծոցի երկրներ տնտեսական էքսպանսիայի կարևոր գործիք: Դատելով ըստ ամենայնի՝ միջանցքը կշարունակվի նաեւ Նախիջեւան-Մեղրի-Զանգելան-Բաքու-Դերբենդ լոգիստիկայով, որի օգտագործումը չափազանց ծախսատար կլինի հայկական կողմի համար։
Վերլուծաբանի խոսքով՝ այդ երկաթուղու շինարարությունը գնահատվում է 434 մլն ԱՄՆ դոլար, իսկ թողունակությունը կազմում է 1 մլն տոննա։ Ենթադրվում է, որ նշված ներդրումների վերադարձը հնարավոր կլինի ապահովել 13 տարի անց։ Ներդրված միջոցներն, իհարկե, կանդրադառնան բեռնափոխադրման դրույքաչափերի վրա՝ դառնալով տնտեսապես ոչ շահավետ հայ բեռնափոխադրողի համար, որն արդեն փոքրիշատե հարմարվել է Վերին Լարսին և վրացական նավահանգիստներին։
Այդ առնչությամբ, Դավթյանի կարծիքով, նոր աշխարհատնտեսական իրողություններում Հայաստանը նոր կոմունիկացիոն միջանցքների իրական շահառու դառնալու շանս չունի։ Նույնիսկ՝ եթե վերագործարկվի Կարս-Գյումրի երկաթուղին, ինչի հավանականությունը շատ փոքր է, Բաքու-Թբիլիսի-Կարս-Նախիջևան միջանցքի առկայության դեպքում հայ-թուրքական երկաթուղու ծանրաբեռնվածությունը շատ ցածր կլինի և, իհարկե, չի ծառայի տարանցիկ նպատակներով։
Սա, փորձագետի կարծիքով, ոչ այլ ինչ է, քան Հայաստանի տրանսպորտային շրջափակման շարունակություն, որը մեզ փորձում են ներկայացնել որպես տարածաշրջանում մեծ աշխարհատնտեսական վերափոխումների սկիզբ ։
Ավելի քան ակնհայտ է, որ թուրք-ադրբեջանական տանդեմը ջանք ու միջոցներ չի խնայի Հայաստանի նկատմամբ աշխարհաքաղաքականությունից հայտնի "Անակոնդայի օղակ" մեթոդը կիրառելու համար։ Վերջինս հակառակորդի տնտեսական զարգացման նպատակաուղղված սահմանափակումն է և առկա սեփական ներուժի օգտագործումը, գլխավորապես, նրա տրանսպորտային համակարգը կաթվածահար անելու համար։ Անկարան եւ Բաքուն կխորացնեն սեփական տնտեսական պրոտեկցիոնիզմը, որին դիմակայելու ոչ քաղաքական, ոչ մասնագիտական ռեսուրսներ Հայաստանն առայժմ չունի։