Արմինֆո. ԵՄ-ն 44-օրյա պատերազմից հետո առաջին անգամ ակտիվորեն միանում է հայ-ադրբեջանական կարգավորմանն՝ այն բանից հետո, երբ երկար տարիներ Բրյուսելը հանդես էր գալիս ստատիստի դերում։
Ինչը շատերին հիմք է տալիս ենթադրելու, որ ԵՄ-ն ձգտում է շտկել այդ իրավիճակը։ ԱրմԻնֆո-ին այդպիսի կարծիք է հայտնել Ռուսաստանի ԱԳՆ Մոսկվայի միջազգային հարաբերությունների պետական ինստիտուտի միջազգային հետազոտությունների ինստիտուտի առաջատար գիտաշխատող, "Միջազգային վերլուծություն" ամսագրի գլխավոր խմբագիր Սերգեյ Մարկեդոնովը։
"Ընդ որում, անհրաժեշտ է ընդգծել, որ հայ-ադրբեջանական հակամարտությունն առանձնահատուկ դեպք է' առանձնանալով հետխորհրդային տարածքում էթնոքաղաքական հակամարտությունների շարքից "Ռուսաստան-հավաքական Արեւմուտք" սովորական ձեւաչափից: Եվրասիայի այդ կետում Արևմուտքն ու Ռուսաստանը միմյանց որպես կոշտ ընդդիմախոսներ չեն դիտարկում մի շարք պատճառներով, որոնցից գլխավորն է. ոչ Հայաստանը, ոչ էլ Ադրբեջանը չեն գնում դեպի ՆԱՏՕ։ Ինչպես նաև այն, որ ԱՄՆ-ը և ԵՄ-ը Ռուսաստանում չեն տեսնում ռեւիզիոնիստ, որը պատրաստ է, ինչպես Աբխազիայի, Հարավային Օսիայի կամ Ղրիմի դեպքում, փոխել սահմանները հայկական կամ ադրբեջանական ուղղությամբ", - ընդգծել է նա։
Այստեղից էլ, ըստ վերլուծաբանի, հենց նույն ԱՄՆ-ի դրական տրամադրվածությունը Մոսկվայի կողմից Բաքվի և Երևանի հետ փոխգործակցության սեփական ձևաչափի կառուցման հարցում՝ Մինսկի ձևաչափին զուգահեռ։ Ինչը պայմանավորված է Վաշինգտոնի և Փարիզի մտավախություններով՝ կասկածի տակ դնել Մինսկի խմբի իրավասությունն, ընդհանուր առմամբ, Մոսկվայի այդ գործողությունները դատապարտելու դեպքում։ Ինչն անմիջապես ձեռնտու կլիներ ԵԱՀԿ ՄԽ-ի մինիմիզացման հակված Անկարային, որին Արևմուտքը նույնպես կշտամբում է աշխարհաքաղաքական ռևիզիոնիզմի համար։
"Եվ, վերջապես, ամենակարևորը. այսօր ոչ ԱՄՆ-ը, ոչ Ֆրանսիան չեն ցանկանում պատասխանատվություն ստանձնել երեք համատեղ հայտարարություններում ամրագրված, բայց չինստիտուցիոնալացված ՌԴ խաղաղապահության համար։ Եվ, քաջ գիտակցելով Բաքվի, Երևանի և Անկարայի միջև ողջ հավասարակշռվածությունը ՝ Ռուսական խաղաղապահության ժամանակավոր սահմանափակիչը, Վաշինգտոնն ու Փարիզը քաղաքավարի կերպով առաջ են թողնում Մոսկվային։ Ըստ այդմ, արդեն այսօր անհրաժեշտ է նկատի ունենալ այն սցենարը, որով արդեն վաղը տարաձայնություններ առանալու դեպքում իրեն առաջարկի որպես ավելի արդյունավետ մոդերատոր", - կանխատեսում է վերլուծաբանը։
Սակայն, մինչ այդ վաղն սկսվելը, ԵՄ-ն ու ԱՄՆ-ը, նրա կանխատեսումներով, կփորձեն խուսափել իրենց ընդգրկուն պարտավորություններով կապել հայ-ադրբեջանական հակամարտության կարգավորման համատեքստում։ Մինչդեռ, ինչպես արդեն այսօր պարզ է, որ առանց անվտանգության ոլորտում առաջընթացի գործընթացը մեռյալ կետից չի շարժվի։ Եվ առանց Ռուսաստանի ոչ ոք այդ հարցը չի պատրաստվում լուծել։ Ինչով էլ, Մարկեդոնովի կարծիքով, բացատրվում է Մոսկվայի եւ Փարիզի միջեւ ընթացիկ երկխոսությունը, ինչպես նաեւ Վլադիմիր Պուտինի հետ Շառլ Միշելի հեռախոսազրույցները:
"Այս լույսի ներքո, Հայաստանի եւ Ադրբեջանի հաշտեցման ԵՄ ձգտումները դժվար է դիտարկել որպես Ռուսաստանի հետ լիարժեք մրցակցություն կամ Մոսկվայի մոտեցումներին նոր այլընտրանքի ի հայտ գալու հնարավորություն։ Լեռնային Ղարաբաղում իր խաղաղապահներին տեղակայել կամ Երեւանին ու Բաքվին ԵՄ-ին անդամակցություն առաջարկել Բրյուսելը, ակնհայտորեն, չի պատրաստվում, միայն ձգտելով հավասարակշռել իր գիծը հետխորհրդային տարածքում, ընդհանուր առմամբ, եւ, մասնավորապես, Հարավային Կովկասում: Իսկ Ադրբեջանի և Հայաստանի միջև հարաբերությունների իրական իրավիճակն այսօր այնպիսին է, որ առանց Ռուսաստանի ցանկացած կոնֆիգուրացիայի կառուցումն ավելի վատը կլինի եղածից։ Այս ամենը Եվրոպային ու ԱՄՆ-ին թույլ է տալիս մի կողմ քաշվել՝ Ռուսաստանին թույլ տալով սխալներ գործել։ Ինչը Ռուսաստանի համար գլխավորն է դարձնում ոչ միայն թույլ չտալ այդ սխալները, այլև աշխատել կանխելու ուղղությամբ՝ ակտիվորեն իր հետեւից նշաձող դնելով սեփական խաղաղ ջանքերը", - ամփոփել է վերլուծաբանը։