Արմինֆո.Սոչիի եռակողմ հայտարարությունն, առաջին հերթին, արտացոլում է տարածաշրջանային հաղորդակցությունների ապաշրջափակման ուղղությամբ գործընթաց վարելու ՌԴ մտադրությունը։
Մոսկվան իրապես շահագրգռված է Թուրքիայի հետ կապի ապահովմամբ, տարածաշրջանում սեփական ներկայությունը ռազմավարական ռելսերի վրա դնելով, սեփական զինվորականների անարգել տեղաշարժով, տարածաշրջանում բոլոր հաղորդակցությունների վերահսկողությամբ և այլն: ԱրմԻնֆո-ին այդպիսի կարծիք է հայտնել անկախ վերլուծաբան Սարո Սարոյանը:
"Այսպիսով, Սոչին հերթական քայլն էր 44-օրյա պատերազմի արդյունքում Հարավային Կովկասում ստեղծված ուժային հավասարակշռության պահպանման և ամրապնդման ուղղությամբ։ Դա վերաբերում է ինչպես արցախյան հիմնախնդրին, այնպես էլ Երեւանի եւ Բաքվի հարաբերություններում հետագա բոլոր ազդակներին։ Հատկապես, դեկտեմբերի 15-ին Բրյուսելում նախատեսվող Փաշինյան-Ալիև հանդիպման լույսի ներքո, որն, ըստ էության, իր մեջ պարունակում էր տարածաշրջանային գործընթացները բոլորովին այլ հուն տեղափոխելու ներուժ։ Եվ հենց Սոչին չեզոքացրեց այդ հեռանկարը", - ընդգծել է նա։
Իրադարձությունների զարգացման նման սցենարը վերլուծաբանը գնահատում է որպես միանգամայն կանխատեսելի։ Ինչպես նաև թույլ է տալիս հենց նույն Իլհամ Ալիևին հղում անել Փաշինյանի հետ Սոչիի պայմանավորվածություններին՝ որպես փաստարկ իրավիճակն ընթացիկ, Մոսկվայի որոշած հունում պահելու օգտին։ Արևմուտքի խնդիրն, այս լույսի ներքո, նրա կարծիքով, մնում է գործընթացի մեջ նոր բաղադրիչներ մտցնելու փորձը, որոնք կարող են այն դուրս բերել ռուս-թուրքական պայմանավորվածությունների շրջանակից և ստիպել աշխատել, այդ թվում ՝ սեփական շահերին համար։ Թե որքանով այդ ամենը կհաջողվի իրականացնել Բրյուսելում՝ Սարոյանը դժվարացել է պնդել։
Այս ֆոնին՝ Սարոյանը տեսնում է Մոսկվայի և Անկարայի միջև գոյություն ունեցող լուռ, ոչ հրապարակային պայմանավորվածություն՝ ղարաբաղյան կարգավորումը, ըստ էության, Արցախի կարգավիճակի հարցը տարածաշրջանային գործընթացների երկրորդ պլանում թողնելու շուրջ: Վերլուծաբանը համոզված է, որ Արցախի նման ճակատագիրն ի սկզբանե "Լավրովի պլանի" անբաժան մասն էր։ Վերադառնալով սահմանների սահմանազատման եւ սահմանագծման գործընթացին՝ վերլուծաբանն ընդգծել է, որ դրա իրականացման ընթացքում հիմնական բեռը կընկնի Հայաստանի վրա, քանի որ Երեւանին համոզել են, որ Բաքվի ագրեսիվ վարքագիծը հնարավոր է կանխել միայն սահմանների հստակեցման միջոցով։ Այսպիսով, Մոսկվան, նրա կարծիքով, միաժամանակ պատասխան է տալիս Երեւանի գանգատներին եւ ցույց է տալիս դաշնակիցին պաշտպանելու ձգտում։ Մինչդեռ, իրականում, այս ամենն Անկարայի և Բաքվի հետ վաղուց համաձայնեցված ծրագրի մի մասն է։