Արմինֆո. Ռուսաստանի կողմից Հայաստանի հետ 1997 թվականի պայմանագրի շրջանակներում Մոսկվայի ստանձնած պարտավորությունների չկատարումն ունի բացարձակապես նույն պատճառները, ինչ եւ նախկինում պարտավորությունների չկատարումը. Ռուսաստանը, տարրականորեն, արդեն բավական վաղուց Հայաստանի ռազմավարական դաշնակիցը չէ։
Եվ չափազանց կարևոր է հասկանալ, որ գործերի նման վիճակը պայմանավորված է ամենևին ոչ Հայաստանով, առավել ևս՝ Մոսկվայի հետ մեր ղեկավարության հարաբերություններով։ ԱրմԻնֆո-ին այդպիսի կարծիք է հայտնել սոցիոլոգ Կարեն Սարգսյանը։
"Դա պայմանավորված է Ռուսաստանի քաղաքականության փոփոխություններով, որոնք տեղի են ունեցել 2007 թվականին Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինի հայտնի մյունխենյան ելույթից հետո։ Ինչից հետո մի քանի տարի հաջորդեցին Ռուսաստանի հայտնի գործողությունները Վրաստանում և Ուկրաինայում։ Ես չգիտեմ, թե ինչ պատճառներով է ներկայիս ռուսական էլիտան իր համար թույլատրելի համարում անտեսել իր իսկ կողմից միջազգային մակարդակով կնքված պայմանագրերը։ Բայց, սկսած 2014 թվականից, երբ ՌԴ-ն, պարզապես, մոռացավ Ուկրաինայի հետ մի ամբողջ երեք միջպետական պայմանագրերի գոյության մասին և իրականացրեց Ղրիմի անջատումը, վերջնականապես պարզ դարձավ, որ ՌԴ-ի հետ պայմանագրերից շատ ակնկալիքներ Հայաստանը, հաստատ, չպետք է ունենա", - նշել է նա։
Այս լույսի ներքո, հայ հասարակության որոշակի հատվածի սրտում դեռ ծխացող ակնկալիքները, որոնց համաձայն, "թեկուզ վերջին պահին՝ բայց Ռուսաստանը, այնուամենայնիվ, Հայաստանին կփրկի թուրքական յաթաղանից ", սոցիոլոգը բնութագրել է որպես միանգամայն անհիմն եւ պայմանավորված հայ հասարակության տեղեկացվածության ցածր մակարդակով, ինչում մեծ "վաստակը", ցավոք, պատկանում է հենց հայկական ԶԼՄ-ներին։ Օրինակ, ռուս գործընկերների լրատվական ժապավենների միջազգային տեղեկատվության ողջ հոսքի տարածումը, ընդ որում՝ առանց որևէ զտման։
Ադրբեջանի կողմից Հայաստանի նկատմամբ ռազմական ագրեսիայի հերթական ակտի լույսի ներքո ռազմավարական դաշնակցի փաստացի անգործությունից հայ հասարակության ընթացիկ դժգոհությունն ու, նույնիսկ, վրդովմունքը սոցիոլոգը բացատրում է հենց հասարակության շրջանում առկա հույսերի անհամապատասխանությամբ ընթացիկ իրողություններին, փրկչից փրկության սպասումներով, որոնց հիմքում ի սկզբանե չի եղել ռացիոնալության ոչ մի հատիկ, թեկուզ այն պատճառով, որ բոլշևիկյան Ռուսաստանն իր ողջ պատմության ընթացքում երբեք և ոչ մեկի չի փրկել։
"Մեզ անհրաժեշտ է, նախ, մեզ համար հստակեցնել հենց Ռուսաստանի համար մի շատ պարզ բան. Ռուսաստանը չունի դաշնակիցներ։ Ռուսաստանն ունի միայն գործընկերներ։ Տվյալ կոնկրետ դեպքում ՝ էրդողանական Թուրքիան, որի հետ պուտինյան Ռուսաստանն ունի ընդհանուր և շատ կոնկրետ շահ. Արևմուտքի դուրս մղումը ողջ սևծովյան տարածաշրջանից։ Եւ պրոյեկցելով ՌԴ-ի և Թուրքիայի համատեղ գործողությունները տարածաշրջանում, ընդհանուր առմամբ, Հայաստանի շուրջ իրավիճակի վրա, ամեն ինչ վերջնականապես պարզ է դառնում: Եվ, ելնելով մեր հասարակության շրջանում առկա տրամադրություններից, հարկ է արձանագրել, որ ՌԴ-ի նկատմամբ համակրանքի առաջընթաց անկումը և Հայաստանում եվ հակառուսական տրամադրությունների ձևավորումը ձեռք է բերել անշրջելի բնույթ։ Դա ոչ լավ է, ոչ էլ՝ վատ, դա փաստ է", - ամփոփել է սոցիոլոգը։