Արմինֆո.Հայ-ադրբեջանական սահմանին տիրող իրավիճակը, կարծում եմ, Հայաստանի տանուլ տված ղարաբաղյան պատերազմի տրամաբանական հետևանքն է։ ԱրմԻնֆո-ին այդպիսի կարծիք է հայտնել Հարավային Կովկասի գծով փորձագետ Անդրեյ Արեշևը։
"Հասկանալի է, որ մայիսի 12-ից հետո Հայաստանի արևելյան սահմաններում տեղի ունեցող իրադարձությունները բավական լուրջ խնդիր են, այդ թվում ՝ Ռուսաստանի համար։ Հաշվի առնելով Հայաստանի սահմանների պահպանության համար պատասխանատվությունը։ Սակայն, հայ զինվորականներին՝ սահմանախախտների վրա չկրակելու հենց նույն հրամանը Մոսկվայում որոշակի հարցեր է առաջացնում այն մարդկանց, որոնք ՌԴ-ին և ՀԱՊԿ-ին միջամտության կոչեր են հասցեագրում: Երևանի համար անվտանգությունն առանցքային, առաջնային հարց է, որը նա ի զորու չէ լուծել՝ առանց Մոսկվայի հետ վստահելի փոխգործակցության։ Այս լույսի ներքո՝ Հայաստանի եւ Ռուսաստանի միջեւ զրոյականնների գոյություն ունեցածվստահական կապերի վերականգնումը, առաջին հերթին, անվտանգության ոլորտում, անայլընտրանք է թվում", - ընդգծել է նա։
Այս ֆոնին՝ տարածաշրջանում ռուսական առաջնահերթությունները, Արեշեւի գնահատմամբ, բնավ չեն սահմանափակվում Հայաստանով։ Լինելով ՀԱՊԿ-ում Հայաստանի դաշնակիցը՝ Ռուսաստանը ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահ է։ Եվ Ադրբեջանի համար բավական լուրջ գործընկեր է։ Որպես փաստ նշելով Ադրբեջանում ռուսական ազդեցության զգալի անկումը՝ փորձագետն այդ փաստը պայմանավորել է Բաքվի և Անկարայի միջև հարաբերությունների օրակարգի շարունակական խորացմամբ։ Եվ Էրդողանի ու Ալիևի ստորագրած "Շուշիի հռչակագիրը" դրա վերջին վկայությունն է։
Փորձագետի գնահատմամբ՝ կովկասյան քաղաքականությունը և հայկական օրակարգը Ռուսաստանի արտաքին քաղաքականության մեջ զբաղեցնում են, անշուշտ, կարևոր, սակայն, ոչ հիմնական տեղ։ Եվ հայկական օրակարգի՝ Մոսկվայի օրակարգի առաջին պլան մտնելու համար, նրա կարծիքով, անհրաժեշտ է սուբյեկտություն ձեռք բերել։ "Մենք շատ լավ հասկանում ենք, որ իրավիճակին հայկական կողմից ռուսական միջամտության ակնկալիքով Երևանը կուլիսների հետեւում որոշակի բանակցություններ է վարում Բաքվի հետ։ Այս լույսի ներքո՝ իրավիճակին ակտիվ միջամտելու բավարար առիթներ Մոսկվան, միանգամայն հասկանալի պատճառներով, չի կարող ունենալ", - ընդգծել է նա։
"Կարծում եմ, որ հարցը կարելի է և պետք է լուծել փոխշահավետ վստահական հարաբերությունների վերականգնման միջոցով։ Հայկական պետականության ինստիտուտները 2018 թվից քիչ չեն կորցրել, սակայն, անկասկած, կան ինչպես հենց այդ ինստիտուտների, այնպես էլ Ռուսաստանի հետ հարաբերությունների վերականգնման շանսեր։ Հնարավոր է նաեւ վերադառնալ բանակցություններին ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի շրջանակներում, անկասկած, Հայաստանի համար ավելիչ վատ դիրքերում, քան գոյություն ունեին մինչեւ 2020 թվականի սեպտեմբերի 27-ը: Կան նաեւ Հադրութը վերադարձնելու և Շուշիի հարցը լուծելու շանսեր։ Այս ամենը պայմանավորված է սպասվող ընտրությունների արդյունքում Հայաստանի ղեկավարության փոփոխության հեռանկարով։ Քանի որ ներկայիս ղեկավարությունը ղարաբաղյան հարցի լուծումը թողել է բախտի քմահաճույքին։ Այն, պարզապես, ինքը հեռացել է՝ Ղարաբաղը հանձնելով Ռուսաստանի, Թուրքիայի և Ադրբեջանի տնօրինությանը", - ամփոփել է ռուս փորձագետը։