Արմինֆո. Գրեթե զուգահեռաբար տեղի ունեցած ՆԱՏՕ - ի գլխավոր քարտուղարի հայտարարությունը՝ "Ուկրաինայի եւ Վրաստանի համար դաշինքի բաց դռների մասին" եւ գրավված Շուշիում Էրդողանի եւ Ալիեւի ստորագրած "Դաշնակցության մասին հռչակագիրը" երկու բավականին ուշագրավ իրադարձություններ են՝ իրենց հնարավոր հետեւանքներով: ԱրմԻնֆո-ին այդպիսի կարծիք է հայտնել Արցախի ԱԳՆ-ի նախկին ղեկավար, ատակարգ եւ Լիազոր Դեսպան Արման Մելիքյանը:
"Այս լույսի ներքո, մասնավորապես, բավականին ուշագրավ է Մոսկվայի արձագանքը այս երկու իրադարձություններին։ Յենս Սթոլթենբերգի հայտարարությունը խիստ բացասաբար է ընդունվել։ Հայտարարվել է, որ Ուկրաինայի և Վրաստանի անդամակցությունը ՆԱՏՕ-ին պատերազմի առիթ կդառնա։ Եվ դա, նույնիսկ, այն դեպքում, երբ անդամակցության ժամկետների հարցը բաց է մնում։ Սակայն, էլ ավելի ուշագրավ է թվում ռուսական ԶԼՄ-ների և փորձագիտական-վերլուծական հանրության դրական արձագանքը "Շուշիի հռչակագրին"՝ Ադրբեջանի փաստացի կլանմանը նույն ՆԱՏՕ-ի անդամ Թուրքիայի կողմից", - ընդգծել է նա։
Դիվանագետի գնահատմամբ՝ դաշնային կամ համադաշնային պետության շրջանակում Ադրբեջանի եւ Թուրքիայի միավորման հեռանկարը, որոշակի քայլերի իրականացման դեպքում, միանգամայն հասանելի է: Եվ եթե Անկարան ու Բաքուն որդեգրեն այդ ուղին, անհնար կլինի խոչընդոտել նման նախագծի հաջող ավարտին քաղաքական և դիվանագիտական ճանապարհով։ Այս լույսի ներքո, նրա կարծիքով, բավական հետաքրքիր կլինի նույն Մոսկվայի դիրքորոշումը արտադաշինքային Ադրբեջանի ՆԱՏՕ-ի անդամ պետության տարածք փոխակերպման հեռանկարի վերաբերյալ։
Նման հեռանկարները, դիվանագետի կանխատեսմամբ, լիովին կարող են հերթական անգամ գլխիվայր շրջել այժմ արդեն տարածաշրջանային ստատուս-քվոն, որը ձեւավորվել է 44-օրյա պատերազմի արդյունքում: Հատկապես, հաշվի առնելով, որ ՆԱՏՕ-ի հետ Ադրբեջանի նման փաստացի միավորման ճանապարհին այժմ արդեն, նույնիսկ, ձեւական խոչընդոտներ չկան՝ Հայաստանի եւ Ադրբեջանի միջեւ տարածքային վեճերի տեսքով ։ Այդ դեպքում, ըստ Մելիքյանի, Հայաստանին այս ամենում, նախ և առաջ, պետք է հետաքրքրեն Արցախում ռուս խաղաղապահների գտնվելու հեռանկարները, ինչը, ըստ նրա կանխատեսումների, այդ դեպքում խիստ կասկածելի է թվում։
"Թուրքիան արդեն քարտ-բլանշ ունի արեւելյան ուղղությամբ իր ռազմական, տնտեսական եւ մշակութային ներկայությունն ընդլայնելու համար՝ Հարավային Կովկասի ուղղությամբ։ Այս լույսի ներքո՝ Շուշին թվում է Թուրքիայի կողմից Ադրբեջանի հետագա կլանման նախաբան։ Եվ, հաշվի առնելով Մոսկվայի կողմից 2016թ.-ից ի վեր Ադրբեջանի, Հայաստանի և Թուրքիայի միջև տրանսպորտային հաղորդակցությունների ապաշրջափակման բացահայտ լոբբինգն ու խրախուսումը՝ Բաքվի և Անկարայի հետ Երեւանի խորը ճգնաժամի մեջ գտնվող հարաբերությունների կարգավորման գործընթացի միջոցով, Ռուսաստանը հենց ինքն է մեծապես նպաստել թուրքական դիրքերի կտրուկ ամրապնդմանն ինչպես Ադրբեջանում, այնպես էլ ողջ Հարավային Կովկասում։ Ընդ որում, Մոսկվայի տրամադրության տակ տարածաշրջանում թուրքական ազդեցության աճի զսպման և վերահսկողության մեխանիզմների առկայությունը նույնպես պետք չէ բացառել։ Համենայն դեպս, դա Ռուսաստանի նման գծի միակ հնարավոր բացատրությունն է թվում", - ամփոփել է դիվանագետը։