Ռուբեն Վարդանյանը ներկայացրել է զանգվածային բողոքներից հետո Հայաստանում իրադարձությունների զարգացման 2 սցենար

Արմինֆո.Այժմ Հայաստանի բնակիչները ստիպված են ընտրություն կատարել այն քաղաքական գործիչների շրջանում, որոնք իրենց մոտ նվազագույն մերժում են առաջացնում ։ Այս մասին ՌԲԿ-ին տված հարցազրույցում ասել է հայտնի գործարար եւ բարերար, Մոսկվայի <Սկոլկովո> կառավարման դպրոցի հիմնադիրներից մեկը՝ Ռուբեն Վարդանյանը։

<Սա շատ վտանգավոր պահ է, երբ դու ընտրում ես ոչ թե դրական օրակարգով, այլ այն պատճառով, որ միայն թե չլինի այս կամ այն մեկը ։ Ես հիմա չեմ ուզում գնահատական տալ, որովհետև դա Հայաստանի ներքին գործն է ՝ իր համար առաջնորդ ընտրել ։ Բայց հարցն այն է, որ պետք է լինի այլընտրանք, մարդիկ պետք է զգան և տեսնեն, որ կա ոչ միայն մեկը, այլ՝ մյուսը>, - ասել է Վարդանյանը: Այդ համատեքստում նա հույս է հայտնել, որ կառավարության ղեկավարի եւ նրա ընդդիմախոսների կոնֆլիկտը զոհերի չի հանգեցնի ։ ՌԲԿ-ին տված հարցազրույցում ռուսաստանցի գործարարը նաեւ նշել է, որ Հայաստանում անընդհատ խոսում են անցյալի մասին ՝ առանց երկրի ապագան քննարկելու: <Կա տարբերակ, որ մենք կարող ենք դառնալ շատ լուռ, ոչ այնքան ակտիվ վայր, որտեղ կմնա 1,5-2 միլիոն մարդ, որտեղ կուղարկվի նույն 2 միլիարդ դոլարի օգնությունը։ Մարդիկ ավելի լավ կապրեն, քանի որ քիչ մարդկանց հաշվով ավելի շատ փող է ստացվում՝ հաշվի առնելով, որ շատ մարդիկ են հեռացել: Դա կլինի, կասեի, Աբխազիայի նման երկիր>, - ենթադրում է Վարդանյանը: Գործարարը նման սցենարը <բացարձակ իրատեսական> է անվանել, քանի որ, նրա տվյալներով, 200 հազար մարդ մտադիր է լքել Հայաստանը արդեն ընթացիկ տարում, իսկ 200-300 հազարը մտածում են այդ մասին:

Նա նշել է, որ հանրապետության բնակչությունն այժմ 3 մլն-ից քիչ է ։ <Այդ մարդիկ քվեարկում են ոտքերով։ Նրանք չեն հավատում, որ իրենք կամ իրենց երեխաները հաջողության կհասնեն այդ երկրում>, - կարծում է նա ։ Վարդանյանի խոսքով ՝ նման սցենարի դեպքում երկրում կմնան պասիվ մարդիկ, որոնք վատ կապրեն, բայց ընդհանուր առմամբ գոհ կլինեն։Դրսից եկեղ օգնությանը, ինչպես նշել է գործարարը, արագ ես սովորում։

Ընդ որում, Վարդանյանի կարծիքով, դեռեւս հնարավոր է մեկ այլ սցենար, որի դեպքում Հայաստանը կդառնա պետության եւ հասարակության փոխգործակցության եզակի հաջողված օրինակ: Սակայն, այդ դեպքում, ինչպես կարծում է գործարարը, անհրաժեշտ է Սփյուռքի առավել ակտիվ մասնակցությունը երկրի կյանքին։

<Պետք չէ Մոսկվայից, Սանկտ Պետերբուրգից, Փարիզից կամ Լոս Անջելեսից քննադատել և ասել, թե որքան վատ է այնտեղ: Կամ մի փոքր գումար ուղարկել և մտածել, որ խիղճդ մաքուր է: Պատրա՞ստ են արդյոք նրանք վեր կենալ, գալ: Ընդ որում, գալ ոչ թե որպես նախարար, այլ գալ գյուղ>, - հարցադրում է անում Վարդանյանը: Նա նշել է, որ խոսքը հարյուր հազարավոր մարդկանց մասին է: <Խոսքը մի քանի տասնյակ թոփ-մենեջերների մասին չէ, որոնք կգան Հայաստան և այն դրախտ կդարձնեն: Դա փոփոխություն է ամբողջ մոդելի, որն է՝  <տղաներ, մենք ինքներս ամեն ինչից գլուխ կհանենք այստեղ, և դուք երբեմն եկեք մեզ մոտ, նայեք Արարատ լեռանը,  լաց եղեք, խորոված կերեք և հետ գնացեք>>, - համոզված է նա: