Արմինֆո. Ռուսաստանի, Թուրքիայի եւ Իրանի միությունը ռազմավարական ապագա չունի։ Այն, ինչ մենք այսօր տեսնում ենք Սիրիայում իրավիճակի համատեքստում, ավելի շուտ տակտիկական միություն է։ ԱրմԻնֆո-ին այդպիսի կարծիք է հայտնել ԳԱԱ Արևելագիտության ինստիտուտի տնօրեն Ռուբեն Սաֆրաստյանը։
<Այլ կերպ ասած ՝ համագործակցության նկատմամբ հետաքրքրությունը պայմանավորված է բացառապես Մոսկվայի, Թեհրանի և Անկարայի մարտավարական շահերով։ Նրանց ռազմավարական շահերը չեն համընկնում։ Իսկ մարտավարական առումով նրանք գնում են քայլերի, որոնք թելադրված են բացառապես կարճաժամկետ շահերով ՝ կոնկրետ խնդիրներ լուծելու համար։ Կարծում եմ, որ դա վերաբերում է նաև Սիրիայի ապագային։ Ռուսաստանը, ի տարբերություն Թուրքիայի, ձգտում է Սիրիայի տարածքային ամբողջականության պահպանմանը, Սիրիան պահպանմանը՝ որպես ուժեղ պետություն։ Իրանն իր հերթին շահագրգռված է ԱՄՆ-ից Անկախ Սիրիայի հարցում։ Բայց Սիրիայում Թեհրանի գլխավոր խնդիրը վերջինիս տարածքով Միջերկրական ծով դուրս գալն է>, - ընդգծել է նա ։
Սաֆրաստյանն ընդգծել է Թուրքիայի աննախադեպ վիճակը, որը ներգրավված է ոչ միայն սիրիական հակամարտության մեջ, այլև՝ Իրաքում, Լիբիայում առկա հակամարտությունների մեջ, էլ չենք խոսում Կիպրոսի հետ վաղեմի հակամարտության մասին: Ավելին, թուրք զինվորականները գտնվում են Քաթարում և Աֆրիկայում, պատերազմ են մղում քրդերի դեմ հենց Թուրքիայի ներսում։ Նման իրավիճակը, նրա գնահատմամբ, Անկարայի քաղաքականության հաջողության մասին ակնհայտորեն չի վկայում։
Թուրքագետը Անկարայի նման ագրեսիվ քաղաքականությունը գնահատում է՝ որպես շատ վտանգավոր և արկածախնդիր, այդ թվում ՝ հենց Թուրքիայի համար։ Նման մանյովրերը,նրա կարծիքով, կարող են ավարտվել Թուրքիայի ներգրավմամբ լուրջ ռազմական հակամարտության մեջ, օրինակ ՝ Լիբիայի տարածքում։ Այդ միտումները Սաֆրաստյանը պայմանավորում է Թուրքիայի նախագահ Էրդողանի անկանխատեսելիությամբ ու արկածախնդրությամբ։ Նման իրավիճակը, նրա կանխատեսմամբ, երկար շարունակվել չի կարող՝ հատկապես հաշվի առնելով Արեւմուտքից նրա մեկուսացման խորացումը։ Դա թուլացնում է Թուրքիային, իսկ Ռուաստանի հետ լավ, բայց ռազմավարական բաղադրիչներից զուրկ հարաբերությունները, նրա գնահատմամբ, կարող են վատանալ ցանկացած պահի։
<Ինչ վերաբերում է ԱՄՆ-ին, ապա, ի տարբերություն Կոնգրեսի, Թրամփի վարչակազմը բավական մեծ շահագրգռվածություն ունի Թուրքիայում։ Այս առնչությամբ ԱՄՆ նախագահը պարբերաբար ստիպված է լինում երկրորդական զիջումների գնալ Էրդողանին, որպեսզի կախվածության մեջ պահի նրան։ Նույն կերպ հարաբերություններ է կառուցում ՆԱՏՕ-ն Թուրքիայի հետ ։ Թուրքիայի հանդեպ ԱՄՆ-ի և ՆԱՏՕ-ի նման ներողամտությունը, իհարկե, թելադրում է նրա աշխարհաքաղաքական և աշխարհագրական դիրքը, ինչը, սակայն, բնավ չի վերացնում անդունդի տանող հակասությունները Անկարայի և Արևմուտքում նրա դաշնակիցների միջև>, - ամփոփել է Սաֆրաստյանը։