Եվրախորհրդարանում զուգահեռներ է անցկացրել Հայոց ցեղասպանության և Արցախում հայերի էթնիկ զտումների միջև

Արմինֆո.Ապրիլի 3-ին Եվրոպական խորհրդարանը Հայոց ցեղասպանության 110-րդ տարելիցին նվիրված նիստ է անցկացրել, որի ընթացքում մի շարք եվրախորհրդարանականներ զուգահեռներ են անցկացրել պատմական ողբերգության եւ վերջերս Լեռնային Ղարաբաղից էթնիկ հայերի բռնի տեղահանման միջեւ: Այդ մասին հաղորդում է Հանուն արդարության և ժողովրդավարության Եվրոպայի հայկական ֆեդերացիան (EAFJD)։

Եվրախորհրդարանի պատգամավորները Թուրքիային և Ադրբեջանին կոչ են արել ճանաչել հանցագործությունների փաստը՝ որպես հաշտեցման ճանապարհին վճռորոշ քայլ: Նրանք նաև սուր քննադատության են ենթարկել Ադրբեջանի հետ Եվրամիության շարունակական փոխգործակցությունը ՝ չնայած նրա գործողություններին: Եվրախորհրդարանի մի քանի անդամներ ընդգծել են պատմական համատեքստը և պահպանվող սպառնալիքները։

Ըստ Նիկոլաս Բեյի՝ 110 տարի առաջ հայ ժողովուրդը սարսափելի ցեղասպանության ենթարկվեց Թուրքիայի կողմից, և նա չճանաչեց այդ ցեղասպանության ակտը։ "110 տարի շարունակ նրանք փորձել են բռնակցել հայկական հողերը և արմատախիլ անել հայ ժողովրդին", - ասել է նա:

Խորհրդարանականը նաև անդրադարձել է հայ-ադրբեջանական հարաբերություններին և խաղաղության պայմանագրի շուրջ բանակցությունների ավարտին՝ կոչ անելով միամիտ չլինել: "Ադրբեջանի պահանջները ցույց են տալիս Բաքվի անբարեխղճությունը։ Մենք պետք է ամուր կանգնենք հայ ժողովրդի կողքին և երաշխավորենք, որ ցանկացած... համաձայնագիր Թուրքիայի եւ Ադրբեջանի հետ կապված լինի Հայաստանի տարածքային ինքնիշխանության նախնական ճանաչման եւ հայ ժողովրդի նկատմամբ լիակատար հարգանքի հետ", - նշել է Բեյը։

Բացի այդ, Եվրախորհրդարանի պատգամավորները լուրջ մտահոգություն են հայտնել ԵՄ ներկայիս մոտեցման վերաբերյալ՝ բացահայտ կասկածի տակ դնելով միության նվիրվածությունն իր արժեքներին:

Եվրոպացի խորհրդարանականները դատապարտել են էթնիկ զտումները Լեռնային Ղարաբաղում, որի վերաբերյալ բազմաթիվ բանաձևեր են ընդունվել, և վերահաստատել են Հայոց ցեղասպանության ճանաչման բացառիկ կարևորությունը ՝ որպես հարատև խաղաղության և հաշտեցման հիմք: Եվրախորհրդարանի պատգամավորները ԵՄ-ին կոչ են արել վարել ավելի հետեւողական եւ սկզբունքային արտաքին քաղաքականություն, որը մարդու իրավունքները եւ միջազգային իրավունքը վեր է դասում տնտեսական շահերից: