Արմինֆո. Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի ռևիզիոնիզմը չի ապահովի Հայաստանի ապագան։ Այդ մասին ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է ՀՀ նախկին արտգործնախարար Վարդան Օսկանյանը։
Դիվանագետը նշել է, որ փետրվարի 4-ին Վաշինգտոնում Հայաստանի դեսպանատանը Փաշինյանը կրկին դիմել է մանիպուլյացիայի ՝ փորձելով արդարացնել իր պարտվողական մոտեցումը Հայաստանի ազգային շահերը վերասահմանելու անվան տակ:
Օսկանյանը կարծում է, որ նրա հռետորաբանությունը ոմանց կարող է պրագմատիկ թվալ, բայց մակերեսի տակ ընկած է պատմական ռևիզիոնիզմի տագնապալի միտումը, որը վտանգում է Հայաստանի երկարաժամկետ անվտանգությունն ու ազգային ինքնությունը:
"Ազգային շահերը պետք է զարգանան ի պատասխան աշխարհաքաղաքական իրողությունների, բայց դրանք չեն կարող կառուցվել պատմական ճշմարտությունների ջնջման կամ խեղաթյուրման վրա։ Հայաստանի նման փոքր եւ խոցելի երկրի համար հստակ եւ անսասան պատմական պատվածքի պահպանումը, պարզապես, հպարտության հարց չէ, դա ռազմավարական անհրաժեշտություն է", - կարծում է դիվանագետը:
Նրա խոսքով՝ 2023 թվականի սեպտեմբերին Լեռնային Ղարաբաղի կորուստը որոշիչ պահ էր Հայաստանի համար ՝ ստիպելով երկրին առերեսվել դաժան նոր իրողությունների հետ ։ Սակայն, ինչպես կարծում է Օսկանյանը, իրականության ճանաչումը չի նշանակում պատմական փաստերից հրաժարում կամ ազգային ինքնության լղոզում։
"Հայաստանը պետք է վերանայի իր շահերը, այլ ոչ թե վերաշարադրի իր պատմությունը։ Ինչն ավելի կարևոր է՝ նա պետք է որոշի այդ շահերին հասնելու առավել արդյունավետ, ոչ առճակատման միջոցները: Ըստ էության, Հայաստանի ազգային շահերը պետք է մնան նրա ինքնիշխանության և անվտանգության պահպանումը ։ Դա պահանջում է ռազմական ներուժի ամրապնդում, հետախուզական գործողությունների ընդլայնում, ռազմավարական զսպման ապահովում և շրջահայաց դիվանագիտության կիրառում", - համոզված է Հայաստանի նախկին արտգործնախարարը։
Միևնույն ժամանակ, նա կարծում է, որ անվտանգությունից և դիվանագիտությունից զատ, Հայաստանի կառավարությունը պարտավոր է պահպանել և հաստատել պատմական ճշմարտությունը, այլ ոչ թե շահարկել այն՝ հանուն քաղաքական հարմարության:
Օսկանյանը կարծում է, որ արտաքին ճնշումները բավարարելու համար Հայաստանի պատմական հավակնությունները նսեմացնելու եւ նարատիվները վերանայելու Փաշինյանի փորձերը չեն ծառայում ազգային շահերին, այլ խարխլում են դրանք։ "Ցեղասպանության հարցում Թուրքիայի հետ լարվածության թուլացումը չի պահանջում ժխտել, որ ցեղասպանություն է տեղի ունեցել ։ Ավելի շուտ, Հայաստանը կարող է պնդել, որ Թուրքիայի կողմից չճանաչելը խոչընդոտ չէ կարգավորման համար՝ միաժամանակ զսպելով միջազգային ճանաչման նրա ձգտումը։
Նմանապես, Թուրքիայի հետ տարածքային խնդիրների լուծումը չի նշանակում Արեւմտյան Հայաստանի պատմական գոյության ջնջում, դրա համար, պարզապես, պահանջվում է հաստատել, որ Հայաստանը տարածքային պահանջներ չունի: Իսկ Լեռնային Ղարաբաղում նրա դարավոր հայկական ժառանգության ճանաչումը եւ նրա տեղահանված բնակչության անվտանգ եւ արժանապատիվ վերադարձի իրավունքի հաստատումը խիստ տարբերվում են նրա անցյալի, ներկայի եւ ապագա գոյության ջնջումից", - ընդգծել է դիվանագետը։
Միեւնույն ժամանակ, Օսկանյանը հայտարարել է, որ Փաշինյանի կողմից Ադրբեջանին խաղաղեցնելը չի գնահատվում եւ արդյունավետ չէ, եւ այսօր իրականում ոչինչ չի անում Հայաստանի նկատմամբ Բաքվի ագրեսիվ եւ էքսպանսիոնիստական դիրքորոշումը փոխելու համար:
"Նրա, այսպես կոչված, իրատեսությունը խորապես սխալ է, բխում է տգիտությունից, աշխարհաքաղաքական իրողությունների հիմնովին սխալ մեկնաբանությունից և սեփական դիրքորոշման պահպանմանը հիմնական ուշադրությունից, ինչը Հայաստանն ավելի ու ավելի խոցելի է դարձնում հետագա սպառնալիքների առջեւ: Ի վերջո, ազգային կայունությունը կառուցվում է ոչ թե ժխտման, այլ պատմական ճշմարտությունների ամուր ըմբռնման վրա՝ զուգորդված ռազմավարական հարմարվողականության հետ:
Փաշինյանի մոտեցումը, որը կարճաժամկետ հանդարտեցումը վեր է դասում պատմական շարունակականությունից, վտանգավոր արկածախնդրություն է։ Հայաստանի գոյատևումն ու ինքնիշխանությունը կախված է ոչ թե պատմությունը վերաշարադրելուց, այլ դրանից դասեր քաղելուց՝ սեփական անցյալը ապագան ամրապնդելու համար օգտագործելուց, այլ ոչ թե՝ այն բանից, որ արտաքին ճնշումները թելադրեն նրա ազգային դիրքորոշումը", - ամփոփել է Օսկանյանը։
Նշենք, որ ավելի վաղ Հայաստանի վարչապետը հայտարարել էր 1915թ.իրադարձությունները վերաիմաստավորելու անհրաժեշտության մասին: Նա նաև ակնարկել էր, որ Օսմանյան կայսրությունում Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչման օրակարգը ժամանակին, իբր, թելադրված է եղել արտաքին ուժերի կողմից։