Արմինֆո.Հայաստանի նկարիչների միությունում բացվել է Հայաստանի ամենաարտասովոր նկարիչներից մեկի ցուցահանդեսը, որի անհատականության և տաղանդի մասշտաբն այնքան վիթխարի է, որ դժվար կլինի մինչև վերջ զգալ նրա ստեղծագործությունը, մինչև վերջ այն բացատրել: Խոսքը Գևորգ Մշեցի Ջավրուշյանի մասին է, ով 2 տարի առաջ է մահացել, և նման ցուցահանդեսի անցկացումը, ինչպես ցուցահանդեսի հանդիսավոր բացման ժամանակ նշել է նրա կինը ՝ Նունեն, նրա վերջին ցանկություններից մեկն էր:
Ցուցահանդեսը կոչվում է "Ես և դուք", ինչը մեզ, մի կողմից, ասում է, որ նկարչի և հասարակության միջև, կարծես, կան հստակ զահմանազատումներ, իսկ մյուս կողմից, ընդհակառակը, ցույց է տալիս բոլոր մարդկանց ընդհանրությունն ու միասնությունը, որոնք անցել են պատմության նույն հանգրվանները, ապրել են նույն հույզերը իրադարձություններից, որոնք լարել են մեր կյանքը դրա տարբեր ժամանակահատվածներում:
Հայաստանի նկարիչների միության "Արա Սարգսյան" սրահում կարելի է տեսնել Գևորգ Մշեցու ինչպես ստեղծագործության վերջին շրջանի, այնպես էլ վաղ շրջանի գործերը. այստեղ և գեղանկարչություն է, և քանդակագործություն, և ասամբլաժ: Սակայն, նկարչի ստեղծագործությունը դրանով չի սահմանափակվում:
«Ես և դուք» ցուցահանդեսի կազմակերպիչն է նկարչի դուստրը՝ Նանե Ջավրուշյանը, ում աջակցել են Գևորգ Մշեցու նվիրյալ աշակերտները՝ այն կազմելու և հայեցակարգելու գործում: Նա նշել է, որ չի կարելի որևէ պատահական բան գտնել իր հոր ստեղծագործության մեջ. ամեն ինչ վերցված է նրա և մեր ապրած ժամանակից, ամեն ինչ արտացոլում է պատմությունը, նրա զգացմունքներն ու հույզերը: «Մենք բոլորս մեր հոգու հետ երկխոսության կարիք ունենք, բայց, ցավոք, շատերը դա չեն գիտակցում: Ցուցահանդեսում դուք կգտնեք այն, ինչի համար եկել եք, այն, ինչ փնտրում եք: Բայց դա կլինի երկխոսություն սեփական հոգու հետ, թե Մշեցու հետ, դա միայն ձեր որոշելիքն է", - ասել է նկարչի դուստրը:
ԱրմԻնֆո-ի թղթակցի հետ զրույցում Մշեցու մոտ 8 տարի քանդակագործության արվեստ ուսանած նրա աշակերտներից մեկը' Վահե Պողոսյանը, պատմել է, որ իր ուսուցչի ցուցահանդեսը կազմակերպելը չափազանց դժվար էր: Տղաները փորձում էին ընտրել տարաբնույթ աշխատանքներ, որպեսզի գոնե ինչ-որ չափով ներկայացնեն Մշեցու ստեղծագործությունը, բայց դա, ինչպես նշել է Պողոսյանը, երբեք չի ստացվի: "Նա այնքան աշխատասեր է, այնքան բազմակողմանի, որ երբ մենք նրա արվեստանոցում ընտրում էինք աշխատանքները՝ ցուցահանդեսի համար, խուճապի մատնվեցինք, քանի որ անհնար էր ընտրել, թե որ աշխատանքները ցուցադրենք, որոնք ՝ ոչ", - նշել է երիտասարդ քանդակագործը:
Սակայն Պողոսյանի համար ամենադժվարը, ինչպես նա նշել է, իր ուսուցչի ֆիզիկական բացակայությունն էր։ <Շնորհիվ այն բանի, որ անընդհատ գլխումս լսում էի նրա խիստ ձայնն ու դիտողությունները, որոնց շատ եմ կարոտում, մեզ հաջողվեց կազմակերպել այս միջոցառումը: Ես անընդհատ լսում էի, թե ինչպես է նա ինձ ասում <Վահե, դա ճիշտ չէ, դա սխալ է>, - ժպտալով ասել է Մշեցու աշակերտը:
Այսօր նկարչի գործերը, որպես մշտական ցուցադրության ցուցանմուշներ, ներկայացված են միայն Դիլիջանի պատկերասրահում: Խոսքը Մշեցու աթոռների հայտնի հավաքածուի մասին է, որը 100-ից ավելի է ։ Հարցին, թե արդյոք հնարավոր է այսօր Գավրուշյանի աշխատանքները տեսնել, օրինակ, Հայաստանի ժամանակակից արվեստի թանգարանում, Վահե Պողոսյանը նշել է, որ այս պահին այդ ուղղությամբ աշխատանքներ են տարվում: Նկարիչը ամբողջ ժամանակ զբաղված է եղել միայն իր ստեղծագործությամբ և շատ քիչ ժամանակ է հատկացրել իր գործերի ցուցադրությանը։ Աշակերտը նաև նշել է, որ Մշեցին չափազանց խիստ և պահանջկոտ էր իր նկատմամբ, ինչի պատճառով անընդհատ հետաձգում էր իր անհատական ցուցահանդեսները:
<Համոզված եմ, որ եթե վարպետն այսօր ֆիզիկապես մեզ հետ լիներ, նա միևնույն է, մեզ դիտողություններ կաներ, և լսելով այդ ձայնը, մենք փորձել ենք ամեն ինչ կազմակերպել այնպես, ինչպես ինքը կցանկանար>, - ասել է Պողոսյանը։
Նշենք, որ ցուցահանդեսը բաց կլինի մինչև ս.թ. հոկտեմբերի 6-ը: Մուտքն ազատ է:
Հիշեցնենք, որ Գևորգ Մշեցին ծնվել է 1958 թվականին Երևանում, Սովորել է նկարիչ Կառլեն Հովսեփյանի արվեստանոցի ստուդիայում: 1982թ. ավարտել է Երևանի կինոյի և թատրոնի ինստիտուտի դիզայնի ֆակուլտետը: 1979 թվականից մասնակցել է համամիութենական և միջազգային ցուցահանդեսների: Տարբեր տարիների նրա չորս անհատական ցուցահանդեսներն անցկացվել են Հայաստանի նկարիչների միությունում, ՄԱԿ - ի հայաստանյան ներկայացուցչությունում, Վանաձոր քաղաքում, իսկ 2006 թվականին ՝ Փարիզում: Բացի այդ, նրա աշխատանքները ցուցադրվել են Ստեփանակերտում, Թեհրանում, Կազանում կայացած ցուցահանդեսներում, ինչպես նաև պահվում են մասնավոր հավաքածուներում՝ գրեթե ողջ աշխարհում: