Արմինֆո.Մենք հեռանում ենք Արցախից, որն այլևս չկա։ Ղարաբաղում այլևս ոչ ոք չկա՝ խաղաղեցնելու. Ադրբեջանը ստացավ այն, ինչ ուզում էր ՝ տասնամյակներ շարունակ պատրաստվելով ռևանշի։ Նման գրառում է կատարել ռուս հայտնի լրագրող, զինվորական թղթակից, վերլուծաբան և բլոգեր Յուրի Կոտյոնոկը՝ իր տելեգրամյան ալիքում: Որպես լրագրող, որը պաշտպանում է ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքի սկզբունքը, Կոտյոնոկը լուսաբանել է ղարաբաղյան երկրորդ պատերազմի ընթացքը, ծանր վիրավորում է ստացել և հազիվ ողջ է մնացել:
Ինչպես գրում է զինթղթակիցը, "այժմ ագրեսորը Ղարաբաղում քանդում է հայկական ժառանգության արտեֆակտները Լուսնի տակ ոչինչ նոր չէ. պոկում են տաճարների խաչերը, ջարդում հայկական լքված բնակարանների կահույքը, ջարդում գերեզմանաքարերն ու պղծում հուշարձանները: Այդպես են վարվում վայրենիները։ Դե ինչ, դժվար է ազնվականություն ակնկալել այլ քաղաքակրթական մոդելից։ Կա իրենց նշաձողը։ Ամեն ինչ ներվում է նրանց: Ի վերջո, այնտեղ տաճարներին հարվածելը սովորական է, ճաշակի և ուժի նշան: Բայց բավական է վայրենիների մասին։ Նրանք հենց կոչված են՝ որպեսզի մենք չննջենք:
Խոսքը հայերի մասին է ։ Ելքը փլուզում էր հարյուր և ավելի հազարավոր մարդկանց համար, ովքեր լքվեցին և մոռացվեցին Հայաստանի ղեկավարության և իրենց իսկ հայրենակիցների կողմից։ Չնչին փշրանքներ՝ որպես ամսական հատուցում արցախցիներին, լու՞րջ եք ասում։ Ոչ մի առաջարկ երբեք չի փոխարինի մարդկանց հայրենիքը: Բայց հայրենիքի համար պետք է պայքարել, կռվել՝ ուղիղ իմաստով։ Եթե չկան զորահրամանատարներ և առաջնորդներ՝ պետք է խնդրել Աստծուց: Բայց սա նրանց համար է, ովքեր գիտեն և ցանկանում են աղոթել: Ոչ ոք այս պահին չի կարող օգնել հայերին։ Հավանաբար, ակնկալիքներն այլ էին, այստեղից էլ՝ դժգոհությունը Ռուսաստանի խաղաղապահների զորախմբից։ Արցախում ՌԴ առաքելության հետ կապված բազմաթիվ հարցեր ունեմ։ Դրանք մնացին անպատասխան։ Բայց գլխավորը, այնուամենայնիվ, այլ է ՝ ժողովուրդը, որը հրաժարվել է պաշտպանել հայրենիքը, զրկվում է Հայրենիքից ։ Նրանից վերցնում է ուժեղ զգոն թշնամին։ Հայ կամավորների գումարտակներին թույլ չեն տվել պայքարել հանուն հայրենիքի ։ Հայաստանում և ամբողջ աշխարհում հայերի բողոքի գոլորշին ճարպկորեն և խորամանկորեն լցրեցին սուլիչի մեջ ։ Ձեռքերը լվացին: Հիմա նրանք, ովքեր հանդես են գալիս որպես արևմտյան տեխնոլոգիաներ անցկացնող Հայաստանում, կարող են գոհ լինել. Ռուսաստանը հեռանում է Ղարաբաղից, ռուսատյացության աստիճանը երկրում կամաց - կամաց բարձրանում է՝ ուկրաինական տարբերակով, Արևմուտքի հետ մերձեցում՝ ինչպես երբևք։ Այնտեղ գնահատում են, խոստանում, ներշնչում, հույս տալիս ։ Հիմա պահանջելու են Գյումրիից հանել ռուսների ռազմակայանը։ Հայերը նոր փորձության առջեւ են: Բայց, եթե՝ անկեղծ, Արևմուտքի խոստացած ազատությունն առանձնապես տպավորիչ չէ։ Համատարած հնդիկների ներխուժումը Երևանում միայն մեծ փոփոխությունների նախերգանքն է։ Անգլիացիները խոստանում են փող տալ միգրանտների համար՝ մոնոէթնիկ Հայաստան, հավանաբար, հայերին մի փոքր «լուծելու» համար։ Թե՞ դա այդպիսի թրոլինգ է Լոնդոնից: Երևանում կլինեն արվամոլների երթներ (ԵՄ-ի հետ անայցագիր լինելու գինը)՝ ոստիկանության պահպանության ներքո։ Արցախի կորուստը <կերած> հայերը <կուտեն> նաեւ դա։ Կլինի առանց վիզայի, առևտրի և գների աճ։ Տավուշում գյուղերի կորստից հետո Երևանից Թբիլիսի հանգստի մեկնելու համար կպահանջվի Ադրբեջանի թույլտվությունը: Նրա անցակետերը կկտրեն Հայաստանի "կյանքի ճանապարհը"։ Հենց այնտեղ՝ Բաքվում, կորոշեն. հայերին գազ տալ, թե՝ հակառակը, պտտել ծորակը։ Այսպիսի ամորձատված խաղաղություն՝ թշնամիների շրջապատում: Դա, իրոք, ա՞յն է, ինչ ուզում էին հայերը։ Իսկ ռուսները, այո, հեռանում են Արցախից, որն այլևս չկա>։ Ռուսների մոտ, ինչպես գրում է զինթղթակիցը, այժմ յուրաքանչյուր սվին հաշված է։