Արմինֆո. Ռուս քաղաքագետ Սերգեյ Մարկեդոնովը վերլուծել է Մոսկվայի ու Երևանի, և այլ դերակատարների միջև դաշնակցային բարդ կապերը:
Ռուս փորձագետն արձանագրել է, որ Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը CNN Prima News-ին տված հարցազրույցում հայտարարել է, թե Երևանն ամենեւին էլ լիովին չի կիսում Մոսկվայի դիրքորոշումն Ուկրաինայի շուրջ ստեղծված իրավիճակի վերաբերյալ։ < Իհարկե, այդ մասին բարձրաձայն երբեք չի խոսվել, բայց, կարծում եմ, որ դա նկատելի է. մենք Ռուսաստանի դաշնակիցը չենք Ուկրաինայի հետ պատերազմում: Եվ մեր զգացողությունն այս պատերազմից, այս հակամարտությունից տագնապն է, քանի որ այն ուղղակիորեն ազդում է մեր բոլոր հարաբերությունների վրա", - ամփոփել է Հայաստանի կառավարության ղեկավարը։
"Որևէ հիմք չկա ասելու, որ Փաշինյանը, հանդես գալով նման հայտարարությամբ, հավակնում էր ինչ-որ տեսական ընդհանրացումների միջազգային հարաբերությունների ուսումնասիրություններում ։ Սակայն, volens nolens Հայաստանի վարչապետը հետաքրքիր մտորումների է դրդել փորձագետներին։ Եվ այսպես, Ռուսաստանի դաշնակիցը լիովին չի կիսում նրա մոտեցումները ՌԴ արտաքին քաղաքականության համար առանցքային ուղղության նկատմամբ", - կարծում է քաղաքագետը։
Ընդ որում, նա ավելի շատ հռետորական հարց է հնչեցրել. միթե՞ Երևանը միայնակ է այդ կարծիքի մեջ։ Այս առումով նա հիշեցրել է, որ 2022 թ. փետրվարից սկսած, Ադրբեջանը նույնպես պաշտոնական փաստաթղթերում սկսեց կոչվել Ռուսաստանի դաշնակից։ <Բայց դա չխանգարեց նախագահ Իլհամ Ալիևին ոչ միայն նման բան ասել, այլ անձամբ հանդիպել ուկրաինացի գործընկեր Վլադիմիր Զելենսկու հետ Եվրոպական քաղաքական համայնքի Քիշնևի ֆորումի շրջանակներում՝ 2023 թվականի հունիսի 1-ին: Կիևում նշանակվել է Ադրբեջանի նոր դեսպան, ամեն ինչ ընթանում է «ըստ պլանի»։ Իսկ Ուկրաինայի տարածքային ամբողջականությունը Բաքուն, ինչպես նախկինում ճանաչում էր, այնպես էլ հիմա անվերապահորեն ճանաչում է", - շարունակել է փորձագետը։
Քաղաքագետի խոսքով ՝ ԵԱՏՄ և ՀԱՊԿ մյուս անդամները, բացառությամբ Բելառուսի, նույն կերպ են կառուցում իրենց գիծը: <2022 թվականի հունիսի 17-ին ելույթ ունենալով Սանկտ Պետերբուրգի հոբելյանական XXV միջազգային տնտեսական համաժողովի լիագումար նիստում՝ Ղազախստանի նախագահ Կասիմ-Ժոմարտ Տոկաևը հայտարարել է, որ չի ճանաչի ԴԺՀ-ի և ԼԺՀ-ի <քվազի պետությունները>։ Նրա խոսքով, Աստանան հանդես է գալիս "քաոսի" դեմ, որը կարող է առաջանալ, եթե բոլոր ազգերն իրացնեն ինքնորոշման իրենց իրավունքը, եւ այդ պատճառով չի ճանաչում ոչ Թայվանը, ոչ Կոսովոն, ոչ Աբխազիան եւ Հարավային Օսիան", - փաստել է Մարկեդոնովը:
"Եվ հետխորհրդային տարածքի սահմաններից դուրս Ուկրաինայի վերաբերյալ "ռուսական ճշմարտությունը" դեռ լիովին չեն ճանաչում ոչ Հնդկաստանը, ոչ Չինաստանը, ոչ Իրանը, ոչ Թուրքիան ։ Չնայած նրանք բոլորը չափազանց բացասական են (եթե մեղմ ասած) վերաբերում ամերիկյան (արևմտյան) հեգեմոնիզմին։ Բոլորովին վերջերս Հնդկաստանի վարչապետ Նարենդրա Մոդին Ուկրաինայում ռուսական ՀՌԳ սկսվելուց ի վեր առաջին անգամ հանդիպել է Վլադիմիր Զելենսկու հետ G7-ի գագաթնաժողովի շրջանակներում: Ի դեպ, մյուս թեւում ամեն ինչ այնքան էլ միանշանակ չէ: Թուրքիան ԱՄՆ-ից հետո երկրորդ բանակն ունի ՆԱՏՕ-ում, սակայն չի շտապում միանալ հակառուսական պատժամիջոցներին։ Եվ, ընդհակառակը, իրականացնում է Մոսկվայի հետ համատեղ նախագիծ՝ "խաղաղ ատոմի" և գազային հանգույցի վերաբերյալ։ Դրան գումարենք Վաշինգտոնի և Անկարայի միջև տարաձայնությունները Սիրիայի, Իրաքի, Լիբիայի վերաբերյալ։ Այն էլ ինչպիսի ցուցակ է ստացվում: Տարընթերցումներ կան նաեւ Նահանգների դաշնակիցների միջեւ (Իսրայել-Թուրքիա, հակասություններ ծոցի պետությունների միջեւ)", - նշել է փորձագետը։
Հետեւություններ անելով վերը նշվածից՝ Մարկեդոնովը նշել է, որ դաշնակցությունը ոչ թե սիրո, այլ շահերի համընկնման մասին է։ <Եվ եթե կա ուրիշի խաղի մեջ ընկնելու վտանգ՝ առանց ակնհայտ օգուտների, ապա դաշնակիցը նախընտրում է <դադար վերցնել> և < կենտրոնանալ>: Անձնական ոչինչ: Այդպես եղել է և այդպես կլինի։ Արդյո՞ք հակահիտլերյան կոալիցիայի դաշնակիցների միջև լիակատար կոնսենսուս կար Լեհաստանի, Բալկանների, Պիրենեյների շուրջ։ Հռետորական հարց: Եվ փորձագետի խնդիրն է հասկանալ միջազգային քաղաքականության իրողությունները (որտեղ ցինիզմն ու շահի համար պայքարը շատ այլ բաներ հետին պլան են մղում), այլ ոչ թե բարոյականացնել ու զարմանքից աչքերը չռել>, - ամփոփել է նա։