Արմինֆո. Դատելով հայ պաշտոնյաների վերջին հայտարարություններից ՝ Թուրքիայի հետ հարաբերությունների կարգավորման գործընթացի առնչությամբ Երեւանում որոշակի հիասթափություն է առաջացել։ ԱրմԻնֆո-ին նման կարծիք է հայտնել Սեւծովյան-կասպիական տարածաշրջանի քաղաքական եւ սոցիալական հետազոտությունների ինստիտուտի տնօրեն, ՌԳԱ ՀՏՄՀԻ ավագ գիտաշխատող, թյուրքագետ Վիկտոր Նադեին-Ռաեւսկին։
"Գործընթացի սկզբնական փուլում Հայաստանում գոյություն ունեին 44-օրյա պատերազմի արդյունքով պայմանավորված պատրանքներ, որոնց համաձայն, հիմնական նախապայմանի անհետացումից՝ Ադրբեջանին տարածքների վերադարձից հետո, Թուրքիան կգնա սահմանների ապաշրջափակման։ Երեւանում հույս ունեին, որ Անկարայի հետ հարաբերությունների կարգավորումը թույլ կտա թուլացնել Բաքվի ազդեցությունը նրա վրա։ Նման ռազմավարություն էր դիտվում Երեւանից հնչող հայտարարություններից", - նկատել է նա։
Սակայն, Անկարայում եւ Բաքվում, թյուրքագետի գնահատմամբ, առաջնորդվում են իրենց ռազմավարական հաշվարկներով, որի շրջանակներում Հայաստանի հետ սահմանների ապաշրջափակման գործընթացը պահում են որպես բալ՝ կարգավորման գործընթացի ընդհանուր տորթի վրա: Քանի որ նրանք շատ լավ հասկանում են, որ բացելով սահմանը, անմիջապես դրանից հետո Արցախի կարգավիճակի և Հայաստանի տարածքով հաղորդակցությունների հարցերի վերաբերյալ իրենց համար դրական լուծում չեն ստանա։
Ընդ որում, Թուրքիան, ըստ Նադեին-Ռաևսկու, Հայաստանի շրջափակումը շարունակելու ոչ մի ծանրակշիռ պատճառ չունի։ Այս իմաստով Անկարան, նրա կարծիքով, այս հարցում Բաքվի քաղաքականության յուրատեսակ պատանդ է։ Քաղաքականություն, որն ուղղված է Լեռնային Ղարաբաղի կարգավիճակի հարցի Ադրբեջանին ձեռնտու լուծմանը եւ Հայաստանի տարածքով դեպի Նախիջեւան միջանցք ստանալուն ։
Մեկնաբանելով Թուրքիայի ներկայիս քաղաքականությունը ՝ թյւրքագետը այն որակել է որպես ազգային շահերին կողմնորոշված։ Լինելով ՆԱՏՕ-ի հավատարիմ դաշնակից և փորձելով դա մշտապես ցույց տալ, մյուս կողմից, Ռեջեփ Էրդողանը բազմիցս դուրս է գալիս Վաշինգտոնի սահմանած բոլոր շրջանակներից ։ Եվ ավելի ակտիվ քաղաքականություն է վարել, որն ուղղված է ինչպես Արևմուտքին, այնպես էլ Արևելքին, Թուրքիան սկսել է հենց Էրդողանի օրոք։ Ինչին մեծապես նպաստել է 2016 թվի պետական հեղաշրջման փորձը, որում Անկարան մեղադրել Է Վաշինգտոնին։
"Այսօր թուրքական արտաքին քաղաքականության մեջ երեք վառ արտահայտված շեշտադրում կա։ Առաջին հերթին, պանթյուրքական տրամադրությունների բորբոքումը՝ թյուրքական բոլոր ժողովուրդներին միասնական Թուրան պետության մեջ համախմբելու նպատակով։ Երկրորդ՝ Օսմանյան կայսրության կազմի մեջ մտած երկրներում թուրքական քաղաքական ազդեցության մեծացմամբ արտահայտվող նեոօսմանիզմը։ Եվ, վերջապես, աշխարհաքաղաքական ազդեցության ուժեղացումը կրոնական գործոնի՝ իսլամիզմի միջոցով", - ամփոփել է թյուրքագետը։