Արմինֆո.Արցախի շուրջ և Ադրբեջանի հետ հարաբերություններում ներկայիս ստատուս-քվոյի ձգձգումը, ընդհանուր առմամբ, չի հանգեցնի Հայաստանի դիրքերի բարելավման։ Հետեւաբար, դա մեր շահերից չի բխում։ ԱրմԻնֆո-ին նման կարծիք է հայտնել քաղաքագետ Ստեփան Գրիգորյանը։
"Երկար տարիներ ես ինքս դեմ չեմ եղել 1994 թվից գոյություն ունեցող ստատուս քվոյի պահպանմանը։ Մինչեւ 44-օրյա պատերազմ։ Բայց այդ ժամանակահատվածի մեծ մասում այդ ստատուս-քվոն պահպանվել է և, մեծ հաշվով, բոլորովին այլ աշխարհաքաղաքական իրավիճակի արդյունք էր։ Այս ամենում ամենակարեւորը Ռուսաստանի դիրքորոշման հետագա փոխաաակերպումն է", - կարծում է նա։
Ըստ Գրիգորյանի՝ 90-ականներին ստատուս-քվոյի վերաբերյալ Մոսկվայի դիրքորոշումն, ընդհանուր առմամբ, համապատասխանում էր հայկական շահերին։ Եվ Պուտինի վաղ շրջանում ՝ զրոյականներին, այդ դիրքորոշումը պահպանվում էր։ Բայց սկսել էր բավականին սրընթաց փոխվել արդեն 2011-2012թթ.։ Իսկ, այսպես կոչված, "Լավրովի պլանի" շրջանառության մեջ հայտնվելուց հետո սկսեց ակնհայտորեն հակասության մեջ մտնել Հայաստանի և Արցախի շահերի հետ։
Մեկնաբանելով նման աշխարհաքաղաքական իրողությունների ֆոնին փողոցում խորհրդարանական ընդդիմության կոչերը՝ չգնալ Ադրբեջանի հետ որևէ համաձայնության և ժամանակ ձգել, քաղաքագետը հարց է տալիս նման մարտավարության քաղաքական նպատակահարմարության մասին և, առաջին հերթին, Մոսկվայի ներկայիս դիրքորոշման ֆոնին։ Հենց վերջինն, ըստ նրա, հայկական կողմին թույլ չի տալիս ժամանակ ձգել։
Քաղաքագետի կարծիքով, Ադրբեջանին այս փուլում հաջողվում է զսպել, հիմնականում, Արևմուտքի ջանքերով։ Ինչի վկայությունն էր բացահայտ, այս անգամ միանգամայն հասցեական քննադատությունն ու լարվածության սրում հրահրելու մեղադրանքները Բաքվի հասցեին՝ ԱՄՆ պետքարտուղար Էնթոնի Բլինքենի կողմից։ Սակայն, ըստ Գրիգորյանի, գործընթացի ձգձգման հեռանկարն էապես բարդանում է Երևանի և Մոսկվայի միջև կարգավորման նկատմամբ ընդհանուր մոտեցումների բացակայության հետեւանքով։
"Հասկանալի է, որ ընդդիմությունն այս ամենի մասին գերադասում է լռել։ Ավելին, պարզապես, վախենում է խոսել Արցախի հարցում ՌԴ-ի ներկայիս իրական դիրքորոշման մասին։ Հարցն ընդդիմության հայեցակարգը չէ, հարցը նրա անկեղծ չլինելն է։ Իսկ իրողությունն այն է, որ հակամարտության կարգավորման ձգձգման հնարավորությունը քննարկելը հնարավոր է թվում դրան ՌԴ-ի, գոնե, չեզոք վերաբերմունքի դեպքում։ Եվ հենց այդ չեզոքության բացակայությունն է, որ նման հեռանկարին հաղորդում է, լավագույն դեպքում, պարապ խոսակցությունների բնույթ", - ամփոփել է քաղաքագետը։