Արմինֆո.Հայաստանի հետ հարաբերությունների կարգավորման հեռանկարները որոշվում են այդ թվում՝ Թուրքիայի վախերով։ Մինչդեռ, Թուրքիայիգլխավոր վախերից մեկն, իրականում, սեփական ինքնության ճգնաժամն է։ ԱրմԻնֆո-ին այդպիսի կարծիք է հայտնել պատմական գիտությունների դոկտոր Հայկ Դեմոյանը։
"Այսօր Թուրքիայի Հանրապետության հռչակման 100-ամյակին ընդառաջ Թուրքիայում ծավալվում է լուրջ դիսկուրս, սեփական ինքնության և ծագման վերաբերյալ քննարկումներ։ Եվ այդ դիսկուրսի շրջանակներում մարդիկ շարունակում են իրենց մեջ գտնել բնավ ոչ միայն հայկական արմատներ, այլեւ շատ ավտոխտոն ժողովուրդների արմատներ, որոնք ժամանակին բնակվել են ներկայիս տարածքում, որտեղ գտնվում է Թուրքիան", - ընդգծել է նա։
Հենց նման որոնումների արդյունքում թուրք ազգայնականությունը, ըստ Դեմոյանի, սկսում է խորը ճաքեր տալ, իսկ տեղ-տեղ, նույնիսկ, փլուզվել։ Եվ ներթուրքական նման իրողությունների լույսի ներքո՝ Հայաստանի հետ բաց սահմանը միանգամայն շոշափելի սպառնալիքներ է պարունակում թուրքական ղեկավարության համար։ Ինչ, ըստ պատմաբանի, պետք է հստակ հասկանա նաև Հայաստանի ղեկավարությունը։
Այս լույսի ներքո՝ պատմաբանն ընդգծել է, որ ժամանակակից հայի պատկերացումներում Արևմտյան Հայաստանը, չնայած աշխարհագրական մերձությանը, շատ հեռու է գտնվում՝ Թուրքիայի հետ փակ սահմանի շնորհիվ: Եվ դրա բացումը, այս ֆոնին, կունենա խորհրդանշական, հոգեբանական, բայց շատ կարեւոր է համալրում: "Մեկ ժամվա ընթացքում Հայաստանից Կարս մեքենայով հասնելու հնարավորությունը կշրջի մեր տարածքային ընկալումը, համապատասխանաբար, անցյալում թողնելով նաև պատմության մեր ընկալումը", - ընդգծել է նա:
Սահմանի բացման հնարավորությամբ պայմանավորված այս բոլոր հոգեբանական փոփոխությունները Արևմտյան Հայաստանի հայկական ընկալման մեջ, պատմաբանի կարծիքով, շատ լավ հասկանում են նաև Անկարայում, համապատասխանաբար, գիտակցելով հայկական տարրի, մարդկային շփումների, հայերի և թուրքերի միջանձնային հարաբերությունների, այդ թվում նրանց, ովքեր իրենց թուրք են համարում, ակտիվացման հեռանկարը սահմանի բացման դեպքում։
"Հասկանալի է, որ որոշակի առումով նման հեռանկարները լրացուցիչ գլխացավանքի պատճառ կդառնան Անկարայի համար։ Հետևաբար, անձամբ՝ ես, Հայաստանի և Թուրքիայի միջև ընթացող գործընթացը դիտարկում եմ որպես խաղ, որի հիմնական նպատակը "մարտի հետախուզումն" է՝ մեր տրամադրությունները շոշափելու նպատակով ։ Եվ, իհարկե, տեղի ունեցողն աշխարհին ներկայացնելը՝ որպես սեփական բարյացակամության դրսեւորում", - ամփոփել է պատմաբանը։