Արմինֆո. Ադրբեջանի հետ խաղաղության մասին Հայաստանի իշխանությունների խոսակցությունները, եթե դրանք չեն ուղեկցվում Հայաստանի հզորացման ուղղությամբ որոշակի քայլերով, կեղծ կատեգորիա են։ ԱրմԻնֆո-ին այդպիսի կարծիք է հայտնել քաղաքագետ Ռոբերտ Ղևոնդյանը։
"Խոսել խաղաղության մասին, անշուշտ, հարկավոր է։ Բայց պետք է նախապատրաստվել պատերազմի։ Մենք խոսել և խաղաղության ենք պատրաստվել դեռևս 2019-20 թթ., ինչի արդյունքում թշնամին պատրաստվել է պատերազմի և հաղթանակ տարել։ Այս լույսի ներքո՝ վարչապետ Փաշինյանն, իհարկե, պետք է խոսի խաղաղության մասին, զուգահեռաբար գործելով դրա ապահովման իրական մեխանիզմների ձևավորման ուղղությամբ, ինտենսիվորեն սպառազինելով բանակը, ստեղծելով անվտանգության ապահովման նոր հնարավորություններ եւ այլն: Որքան ես հասկանում եմ, այդ ամենը չի արվում։ Իսկ առանց դրա միայն խաղաղության մասին խոսակցությունները չունեն ոչ մի հիմք, համապատասխանաբար՝ հեռանկարներ", - նշել է նա։
Այս ամենը հատկապես արդիական է, ըստ Ղևոնդյանի, ալիևյան ռեժիմի կողմից Արցախում նորանոր սադրանքներ նախաձեռնելու ֆոնին։ Նրա կարծիքով ՝ Փառուխ գյուղի շուրջ ստեղծված իրավիճակը Ադրբեջանի հերթական, ոչ առաջին և ոչ վերջին սադրանքն է՝ իր սողացող ագրեսիայի քաղաքականության շրջանակներում։ Հատկապես այն ֆոնին, թե ինչպես Ալիևը բոլորովին չի թաքցնում սեփական նպատակները՝ Արցախի հայաթափման և վերջնական զավթման ուղղությամբ։
Այս լույսի ներքո ռուս խաղաղապահների կողմից սեփական պարտականությունների կատարման մեջ թերացումներ չտեսնելով՝ քաղաքագետն Արցախի ներկա իրավիճակը պայմանավորում է Ադրբեջանի կողմից՝ Ուկրաինայի և հարակից բոլոր գործընթացների հետևանքով ի հայտ եկած հնարավորությունների արդյունավետ օգտագործմամբ: Այս լույսի ներքո Ղևոնդյանը հիշեցրել է, որ ադրբեջանական հերթական սադրանքը հաջորդել է այն բանից հետո, երբ մեկ ամիս առաջ Հայաստանի պատվիրակությունը ձեռնպահ մնաց ՄԱԿ-ում Ուկրաինայի վերաբերյալ քվեարկության ընթացքում: Վերջինը, ըստ նրա, նշանակում է, որ Բաքուն հիանալի է օգտագործում բացվող ցանկացած պատուհան։ Ինչին հայկական կողմը, որպես կանոն, պատրաստ չէ։
"Ելքը մեկն է. Հայաստանը պետք է ակտիվորեն զինվի, ամրապնդի սեփական անվտանգությունը։ Միայն դա կստիպի Ադրբեջանին կատարել սեփական պարտավորությունները։ Ավելին, մեզ հնարավորություն կտա առիթի դեպքում խախտել սեփական պարտավորությունները՝ ստիպելով Բաքվին հայտնվել արդեն մեր տեղում։ Ուժի ցուցադրումը միակ ելքն է, որին մենք դիմում ենք, ինչպես դա տեղի ունեցավ օրերս Խրամորթում։ Բայց դիմում ենք շատ հազվադեպ: Իսկ ինչ վերաբերում է կոնկրետ Արցախին, ապա այնտեղի իրավիճակի վրա ազդեցության փաստացի լծակներ Երեւանը չունի: Սակայն Հայաստանը շարունակում է մնալ ռուս խաղաղապահների կողմից արցախցիների անվտանգության ապահովման շահառուներից մեկը։ Այս լույսի ներքո, կարող է եւ պետք է դիմի Մոսկվային՝ պահանջելով կատարել իր պարտավորությունները: Հակառակ դեպքում, օրինակ, կարելի է առաջարկել Արցախում ռուսական զորակազմը փոխարինել միջազգայինով։ Հասկանալի է, որ ընթացիկ աշխարհաքաղաքական իրողություններում դա անելը բավականին բարդ կլինի, սակայն դա բացարձակապես չի չեղարկում գործողությունների անհրաժեշտությունը", - ամփոփել է քաղաքագետը։