Իրավապաշտպան. Խաղաղության մասին կարգախոսների հիմքում պետք է ընկած լինի հստակ ծրագիր

Արմինֆո. Խաղաղության մասին Հայաստանի կառավարության կարգախոսների հիմքում պետք է ընկած լինի բոլորի համար հասկանալի հստակ ծրագիր։ Ընդ որում, հասկանալի՝ ոչ միայն հայ հասարակությանը և արցախցիներին, այլև միջազգային հանրությանը։ ԱրմԻնֆո-ին այդպիսի կարծիք է հայտնել Հայաստանի առաջին օմբուդսմեն, իրավապաշտպան Լարիսա Ալավերդյանը։

"Եվ եթե կառավարությունը նման ծրագիր չունի, կամ էլ ունի, բայց գաղտնի են պահում, ապա դա ինքնըստինքյան առիթ է ցանկացած փաստաթղթի իրավաբանորեն անվավեր ճանաչելու համար, որը ստորագրվել է բանակցությունների արդյունքում՝ այնպիսի պայմաններում, երբ դրանց բովանդակության մասին հանրությանը, գործնականում, ոչինչ հայտնի չէ։ Ինչպես դա տեղի ունեցավ 1992 թվականին, երբ որոշում կայացվեց Երեւանին, մասնավորապես, ՀՀՇ-ին զրկելու ցանկացած փաստաթուղթ ստորագրելու իրավունքից, որի արդյունքում Արցախը կհայտնվեր Ադրբեջանի կազմում", - ընդգծել է նա։

Ալավերդյանը հեքիաթ է համարում Հայաստանի գործող կառավարության փաստարկները, որոնց համաձայն, Երևանը չի էլ պատրաստվում ստորագրել Ադրբեջանի կազմում Արցախի հայտնվելը ենթադրող փաստաթուղթ։ Ըստ իրավապաշտպանի՝ Հայաստանի կողմից Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը ճանաչող փաստաթղթի ստորագրումը ներկա իրավիճակում կնշանակի մեկ բան. Արցախը դառնում է Բաքվի ներքին խնդիրը։ Ինչի մասին վերջերս բավականին աներկբա հայտարարել է նաև Ալիևը։

Այս լույսի ներքո՝ Բաքվի կողմից առաջարկվող խաղաղության համաձայնագրի կետերի իրագործումը, ըստ Ալավերդյանի, հնարավոր է միայն Արցախի կարգավիճակի  նախնական լուծման և սահման դեպքում։ Ընդ որում, կարգավիճակի, որի համար տասնամյակներ շարունակ պայքարել են արցախահայերը, որոնք այդ պայքարի արդյունքում հասել են միջանկյալ կարգավիճակի, որը թույլ է տալիս պահպանել Արցախի տարածքային ամբողջականությունը։ "Եվ ահա այդ ամենից, այդ երկարամյա պայքարի արդյունքներից հրաժարվեց գործող իշխանությունը։ Հրաժարվեց շատ ցինիկաբար՝ ստորագրելով 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ի եռակողմ հայտարարությունը։ Ես Փաշինյանի այդ որոշումը գնահատում եմ որպես քաղաքականապես անհեռատես, որը կարող է հանգեցնել էլ ավելի ծանր հետեւանքների։ Ինչպես Արցախը, այնպես էլ Հայաստանը", - նկատել է նա։

Ըստ իրավապաշտպանի ՝ այսօր էլ Արցախն ունի բոլոր իրավունքները պահանջելու և պահանջում է քննարկել ոչ թե ինքնորոշման իրավունքը, այլ այս բոլոր տասնամյակների ընթացքում վաստակած իր անկախությունն Ադրբեջանից: Եվ այն, որ Հայաստանը հարց չի բարձրացնում Ադրբեջանի և Թուրքիայի կողմից ակնհայտ ագրեսիայի, նրանց կողմից հայկական տարածքների օկուպացման փաստի մասին, նրա կարծիքով, բոլորովին չի նշանակում, որ դա չի կարող անել այլ պետություն։ Վերջինս, ըստ Ալավերդյանի, ենթադրում է հայ հասարակական-քաղաքական վերնախավի կողմից մի պետության որոնում, որը պատրաստ է, առնվազն, նման նախաձեռնություն ստանձնել։ Թուրքիայի, Ադրբեջանի և սեփական ղեկավարության կողմից Հայաստանին և Արցախին պարտադրված, աշխարհաքաղաքական, քաղաքական և սոցիալ-տնտեսական ծանրագույն իրավիճակում բեկում մտցնելու նպատակով։