Արմինֆո.Թուրքիայի հետ հարաբերությունների կարգավորման գործընթացում Հայաստանի ղեկավարությունը, որը գտնվում է ինքնախաբեության վիճակում, սխալ է թույլ տալիս՝ սխալի հետեւից։ Ավելին, բոլորովին անհասկանալի պատճառներով այն ցանկալին իրականության տեղ է ընդունում և փորձում է այդ ամենը իրականություն դարձնել։ ԱրմԻնֆո-ին այդպիսի կարծիք է հայտնել Modus Vivendi վերլուծական կենտրոնի ղեկավար Արա Պապյանը։
"Մեղրիով անցնող երկաթուղով Հայաստանն Ադրբեջանի հետ կապող երկաթուղու շահագործման ծրագրերը նույնպես ոչ այլ ինչ են, քան՝ ինքնախաբեություն։ Երեւանում մտածում են, թե հենց որ երկաթուղին գործի, Հայաստանը կամրապնդվի ոչ միայն տնտեսապես, այլեւ անվտանգության ապահովման առումով։ Մինչդեռ, սխալ է հենց այն թեզը, թե պետությունների միջեւ առեւտրային կապերի առկայությունը կանխարգելում է պատերազմները։ Որպես կանոն, պատերազմները միշտ սկսվում են սերտ տնտեսական փոխգործակցություն ունեցող երկրների միջեւ", - ընդգծել է նա։
Պապյանի կարծիքով՝ այսօր էլ փակ սահմանը լոգիստիկ հնարավորությունների առումով չի խանգարում Հայաստանին իր ապրանքները արտահանել հենց նույն Թուրքիա, առավել ևս, մրցունակ ապրանքների սահմանափակ արտադրության պայմաններում։ Իսկ բաց սահմանը, ըստ նրա կանխատեսումների, կարող է հանգեցնել Հայաստանում թուրքական ապրանքների դեմպինգի՝ տեղական շուկան նվաճելու նպատակով։
Թուրքիան եւ Ադրբեջանը այս բոլոր "բաց" ճանապարհների դիմաց, ըստ Պապյանի, Հայաստանից պահանջելու են ոչ թե ճանապարհներ, այլ հենց միջանցք, որը կվերահսկի ով ասես, բայց՝ ոչ հայերը։ Առավել ևս, որ Անկարայում շատ լավ հասկանում են, որ Մոսկվայի հետ ընդհանուր լեզու գտնելն իրենց համար շատ ավելի հեշտ կլինի։ Թեկուզ այն պատճառով, որ "միջանցքի" նկատմամբ վերահսկողությունը նույնպես բխում է ՌԴ շահերից։ Իսկ "միջանցքային" տրամաբանության էությունը Պապյանը հանգեցնում է Հայաստանը երկու մասի բաժանելու Թուրքիայի և Ադրբեջանի ձգտմանը։
Մինչդեռ, ըստ վերլուծաբանի, Մեղրիով "միջանցքը" լուրջ խնդիրներ կստեղծի Իրանի հետ հաղորդակցության համար, իսկ, հաշվի առնելով այն հանգամանքը, որ Սյունիքի բնակչությունն առանց այդ էլ մեծաթիվ չէ, ապա թուրքերը ժամանակի ընթացքում կանեն ամեն ինչ, որպեսզի այն նվազվի: Օրինակ, առաջարկելով տեղացիներին գնել նրանց տները կրկնակի գնով: Հայաստանի «սողացող» ոչնչացման այդ երկարաժամկետ ծրագրերի եւ նպատակների վրա Թուրքիան եւ Ադրբեջանը զգալի ռեսուրսներ կծախսեն։ Եվ դա այն պայմաններում, երբ մենք ոչ միայն չենք մշակում դրան հակազդելու քաղաքականություն, այլեւ ձգտում ենք հարմարվել դրան", - ընդգծել է նա։
Պապյանը համոզված է, որ ոչ Անկարան, ոչ Բաքուն իրականում Հայաստանի հետ խաղաղության հասնելու ուղղությամբ ոչ ցանկություն, ոչ էլ քաղաքական կամք չեն դրսեւորում: Բայց Երևանում շարունակում են մտածել հակառակի մասին, համառորեն չցանկանալով տեսնել ճնշման լծակներ, որոնց օգնությամբ կարելի է զիջումների հասնել նաև Թուրքիայի կողմից՝ հենց տարածաշրջանի ապառազմականացման և ապաշրջափակման հարցերում։ "Երբ ես խոսում եմ Վուդրո Վիլսոնի նույն արբիտրաժային որոշման մասին, ես հենց դա նկատի ունեմ, այլ ոչ թե ինձ վերագրվող զառանցանքները։ Անհրաժեշտ է այդ փաստաթուղթը վերցնել եւ միջազգային դատարանում հաստատել սեփական իրավունքները։ Ինչն ինքնին մեր ձեռքում զենք կդառնա՝ մեր հակառակորդներին պարտադրելով զիջումներ։ Ի՞նչ է նշանակում հենց միայն սահմանների համատեղ բացում տերմինը։ Ընդունելով այդ տերմինը՝ մենք արդեն ինքնըստինքյան ընդունում ենք, որ Թուրքիայի հետ սահմանները փակ են նաեւ մեր մեղքով։ Այն դեպքում, երբ դա բոլորովին այդպես չէ, եւ խոսք պետք է գնա բացառապես Հայաստանի թուրքական շրջափակումը վերացնելու մասին", - ամփոփել է Պապյանը։