Արմինֆո.Որպեսզի Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև 44-օրյա պատերազմի արդյունքում բանակցային գործընթացն այլ հունով ընթանա, Հայաստանը պետք է փոխվի։ ԱրմԻնֆո-ին այդպիսի կարծիք է հայտնել Կովկասի ինստիտուտի տնօրեն Ալեքսանդր Իսկանդարյանը։
"Մենք պետք է հասկանանք, որ մեր փոխարեն Ռուսաստանը մեզ չի պաշտպանելու։ Մենք պետք է հասկանանք, որ Ադրբեջանը մեզ հետ վարվելու է այնպես, ինչպես նա անում է վերջին մեկ տարին, քանի դեռ մեր տարածք ներթափանցող նրա զինվորականներին չեն սկսի դիմավորել մեր զինվորականները, այլ ոչ թե հովիվները կամ գյուղապետերը։ Այս առումով ես՝ անձամբ, նոյեմբերի 26-ի Սոչիի եռակողմ հայտարարությունը գնահատում եմ որպես նախորդ երկու հայտարարությունների տրամաբանական շարունակություն։ Եվ, այո, այն պարունակում է կողմերի կողմից նոյեմբերի 9-ի եւ հունվարի 11-ի հայտարարությունների բոլոր կետերի կատարման անհրաժեշտություն՝ առանց բացառության", - ընդգծել է նա։
Մեկնաբանելով արցախյան հիմնախնդրի լուծման հեռանկարներն՝ այս ֆոնին, քաղաքագետը նշել է, ըստ էության, Արցախի խնդիրնը սահմանին առկա ռիսկերից տարանջատման միտումների առկայությունը: Նրա գնահատմամբ՝ խոսքն այսօր բացարձակապես սահմանազատման մեկնարկի մասին չէ, խոսք է գնում
սահմանազատման գործընթացի, բավական բարդ գործընթացի մեկնարկի համար, որը, սովորաբար, տևում է տասնամյակներ, պայմանների ձևավորման ուղղությամբ բանակցություններ սկսելու մասին։
Այս համատեքստում քաղաքագետը նշել է, որ ՌԴ-ի դիրքորոշումն այսօր հանգում է ղարաբաղյան խնդրի լուծման անհնարինությանն՝ այն իրավիճակում, երբ Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև խնդիրներ կան, գործնականում, բոլոր ուղղություններով: Ինչի լույսի ներքո Իսկանդարյանն առաջարկում է, առաջին հերթին, կենտրոնանալ այլ, համեմատաբար թեթեւ խնդիրների լուծման վրա։ Եվ միայն այս ուղղությամբ երկկողմ կամ եռակողմ ձևաչափով առաջընթացի հասնելու դեպքում, ապագայում վերադառնալ Արցախի խնդրին։ Եվ, որոշ բացառություններով, Հայաստանի դիրքորոշումը ՌԴ-ի այդ դիրքորոշման հետ, նրա կարծիքով, համընկնում է։
Այս լույսի ներքո՝ Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև խոսակցությունների, այլ ոչ թե կրակոցների միջոցով հարցեր լուծելու համար Սոչիում ձեռնարկված հերթական փորձը Իսկանդարյանը գնահատում է, որպես ճիշտ ուղղությամբ լավ քայլ: Ընդ որում, նա կասկած է հայտնել այն առնչությամբ, որ Բաքուն, նույնիսկ, սկսելով այդ բանակցությունները, կարող է դադարեցնել կրակելը: Մեկնաբանելով Երեւանի պատասխան դիրքորոշումը՝ քաղաքագետը նշել է, որ "մտածել, թե քեզանից պահանջված ինչ-որ բան պահանջողին տալով՝ այն հույսով, որ այդ մեկը քեզանից ձեռք կքաշի", շատ վտանգավոր տրամաբանություն է: Քանի որ, որպես կանոն, ամեն ինչ տեղի է ունենում ճիշտ հակառակը:
"Մեր, թերևս, գլխավոր խնդիրն այս ամենում՝ մեր շուրջը, տարածաշրջանում և տարածաշրջանից դուրս կատարվող ամեն ինչ հասկանալու բացակայությունն է։ Ասեմ ավելին՝ աշխարհաքաղաքական գործընթացները հասկանալու անհրաժեշտության բացակայությունը Հայաստանում։ Իսկ տեղի է ունենում ահա թե ինչ. Հարավային Կովկասի նշանակությունն աշխարհի համար ոչ թե աճում է, այլ՝ նվազում: Դա երևում է շատ օբյեկտիվ պարամետրերից։ Եվ դա, ընդհանուր առմամբ, գործընթաց է, որը մեզանից այնքան էլ շատ կախված չէ։ Եվ հենց նույն 44-օրյա պատերազմի արդյունքները ցույց տվեցին, որ աշխարհում սկսվում է հենց տարածաշրջանային, այլ ոչ թե գլոբալ ուժերի ժամանակը։ Բոլորը, տառացիորեն բոլորը, հայտարարություններ արեցին, կոչեր հնչեցրին, իսկ Ռուսաստանը եւ Թուրքիան "վերցրին ու բաժանեցին տարածաշրջանը"։ Ահա թե ինչը պետք է հասկանալ, և ահա թե որտեղից պետք է ելնել բոլոր հաշվարկներում", - ամփոփել է քաղաքագետը։