Արմինֆո. Ես բացարձակապես չեմ կիսում լրագրողական և փորձագիտական հանրությունում ստեղծված սպասումները Ռուսաստանի և ԱՄՆ-ի նախագահներ Պուտինի և Բայդենի հունիսի 16-ին նախատեսված հանդիպումից։ ԱրմԻնֆո-ին այդպիսի կարծիք է հայտնել Կովկասի ինստիտուտի տնօրեն Ալեքսանդր Իսկանդարյանը։
"Անհրաժեշտ է հաշվի առնել Ռուսաստանի եւ Թուրքիայի, ԱՄՆ-ի եւ Իրանի միջեւ հարաբերությունների որոշակի դինամիկայի առկայությունը։ Այդ պատճառով, ես չեմ կարծում, որ այդ հանդիպումից պետք է լուրջ փոփոխություններ ակնկալել Հարավային Կովկասում ԱՄՆ-ի, Ռուսաստանի քաղաքականության մեջ ։ Առավել ևս ՝ մեր տարածաշրջանում նրանց համատեղ գործողություններում։ Բայդեն-Պուտին հանդիպումը կարող է միայն որոշ երկրորդական փոփոխություններ առաջացնել Հարավային Կովկասում ՝ հաշվի առնելով այդ դինամիկան", - ընդգծել է նա։
Քաղաքագետի գնահատմամբ, հիմնական խնդիրը ԱՄՆ-ի համար այսօր, ինչպես եւ երեկ, հանդիսանում է ոչ թե Ռուսաստանը, այլ Չինաստանը: Սակայն միայն գլոբալ առումով, այլ ոչ թե կոնկրետ Հարավային Կովկասում։ Առաջին հերթին, Հարավային Կովկասի եւ, օրինակ, Կենտրոնական Ասիայի միջեւ զգալի տարբերությունների պատճառով, որտեղ Չինաստանից կախվածությունը աճում է երկրաչափական պրոգրեսիայով: Հարավային Կովկասում Չինաստանի տնտեսական ազդեցության աճը, Իսկանդարյանի կարծիքով, նույնպես կա, բայց այն քիչ բանով է տարբերվում աշխարհի գրեթե բոլոր տարածաշրջաններում չինական ներկայության աճից։
Այս լույսի ներքո, քաղաքագետն այս պահին Հարավային Կովկասին Պեկինի հատուկ ուղղվածություն չի տեսնում ։ Իսկ չինական ազդեցության և ներկայության ներկայիս աճը, նրա կարծիքով, բխում է ՉԺՀ-ի ՝ տարածաշրջանային տերությունից գլոբալի փոխակերպման ընդհանուր միտումից։ Եվ այդ փոխակերպումը, ըստ նրա կանխատեսումների, կունենա շարունակական բնույթ։ Ընդ որում, ինչպես Հարավային Կովկասում, այնպես էլ աշխարհի այլ տարածաշրջաններում։
"Ես բազմիցս խոսել եմ այդ մասին, այդ թվում ՝ ձեզ հետ։ Ասեմ նաև հիմա ՝ կոնկրետ Հարավային Կովկասի պարագայում ընդհանուր իրավիճակը, ընդհանուր ֆոնը, ընդհանուր միտումներն, առաջին հերթին, որոշվում են ոչ ԱՄՆ-ի, ոչ էլ Չինաստանի կողմից ։ Լավ է դա, թե վատ, բայց այս ամենը որոշվում է Թուրքիայի ազդեցության աճով ։ Այդ աճը տեղի է ունենում, մենք բոլորս դա տեսնում ենք: Եւ վերջինս աշխարհի կառավարման միաբեւեռ համակարգի ոչնչացման գլոբալ գործընթացի ածանցյալ է՝ երկբեւեռ համակարգի բացակայության ֆոնին: Այս ամենը հանգեցնում է, այսպես կոչված, միջին մակարդակի պետությունների նշանակության օրինաչափ աճի։ Հարավային Կովկասի պարագայում պայմանականորեն կարելի է ասել, որ աշխարհաքաղաքականությունն այս տարածաշրջանում որոշում են ոչ ԱՄՆ-ը և ոչ Չինաստանը։ Հիմնականում, այն որոշում է, այնուամենայնիվ, Թուրքիան", - ամփոփել է քաղաքագետը։