Արմինֆո. Ռուսաստանի և ԱՄՆ նախագահներ Վլադիմիր Պուտինի և Ջո Բայդենի հանդիպման մասին շատ է խոսվում։ Ընդ որում, տպավորություն կա, որ այդ հիպոթետիկ հանդիպումը կարող է նաեւ հարաբերությունների բարելավման ուղիներ չբացել։
Ավելին, այն կարող է ծառայել նաև առկա տարաձայնությունների ուժեղացմանը, ինչից հետո հարաբերությունները կտանի վերջնական փակուղի։ ԱրմԻնֆո-ին այդպիսի կարծիք է հայտնել "Ռուսաստանը գլոբալ քաղաքականությունում" ամսագրի գլխավոր խմբագիր, Ռուսաստանի արտաքին և պաշտպանական քաղաքականության խորհրդի նախագահության նախագահ Ֆյոդոր Լուկյանովը։
Մեկնաբանելով Մոսկվայի եւ Վաշինգտոնի միջեւ հարաբերություններում առկա իրավիճակը ՝ վերլուծաբանը այն բնութագրել է որպես հատակին հասած։ Ընդ որում, եթե կառուցվածքային առումով իրավիճակը դեռ չի գլորվել մինչև ԱՄՆ-ԽՍՀՄ սառը պատերազմի ժամանակներ, ապա մենթալ, մթնոլորտային մակարդակում, նրա կարծիքով, այսօր ամեն ինչ շատ ավելի վատ է։ Այդ լույսի ներքո, նրա գնահատմամբ, նախագահների նույն ուղիղ բանակցությունները բնավ դրա կարգավորման վստահություն չեն ներշնչում։
Լուկյանովի կարծիքով, իրավիճակն էլ ավելի են վատացնում են ԵՄ փոքր երկրներում սեփական քաղաքականության անկայունությունը ռուսական գործոնով բացատրելու եվրոպական քաղաքական գործիչների փորձերը: Ընդ որում, ԱՄՆ-ի եւ Չինաստանի միջեւ առեւտրային պատերազմների վերջին սրող միտումները, նրա կանխատեսումներով, դրանց գլոբալ մակարդակի ուղղակի ռազմական բախման փոխակերպման տեղ են թողնում:
Նման աշխարհաքաղաքական անկայունությունը, միջազգային հարաբերություններում համաշխարհային մակարդակի տարերայնությունը, ըստ վերլուծաբանի, ընդհանուր առմամբ, ի սկզբանե կանխատեսելի էր։ Նախ՝ ճգնաժամի պատճառով է, որում հայտնվել են Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի արդյունքում ձևավորված և երկար տարիներ աշխարհաքաղաքական կանոններ ու կարգավորումներ թելադրող և այդ բառի գլոբալ իմաստով խաղաղության համար պատասխանատու միջազգային ինստիտուտները։
Այս ճգնաժամը, վերլուծաբանի գնահատմամբ, աշխարհի համար պատասխանատվությունն աստիճանաբար այդ կառույցներից տեղափոխում է առանձին պետությունների վրա, ինչը հանգեցնում է բավական անսովոր կոնֆիգուրացիաների, համակարգերի եւ համագործակցության ձեւաչափերի: Ինչն էլ, իր հերթին, միանգամայն օրինաչափորեն ուղեկցվում է այդ առանձին պետությունների դիրքավորման փոփոխություններով։ Վերջինն, իր հերթին, հանգեցնում է հենց նույն Հարավային Կովկասի նկատմամբ այդ երկրների ավանդական ռազմավարության վերանայման, ներառյալ Ռուսաստանը։ Եվ, համենայնդեպս, ստիպում է նրանց մտածել, թե արդյոք նրանց անհրաժեշտ է պահպանել հետխորհրդային շրջանում ձևավորված հարաբերությունների համակարգը։
"Եվ մենք տեսնում ենք, որ այդ փոխակերպումներն արդեն միանգամայն նկատելի են Ղարաբաղում 44-օրյա պատերազմի շրջանում Ռուսաստանի բավականին զուսպ քաղաքականության մեջ։ Իսկ դրանից արդեն հասունանում է նախկին ԽՍՀՄ երկրների քաղաքականության մեջ փոփոխությունների անհրաժեշտությունը, որոնց համար աշխարհաքաղաքական պայքարը մնացել է անցյալում։ Եվ դա լիովին վերաբերում է նաև Հայաստանին ։ Աշխարհը գտնվում է բեկումնային փուլում, և այսօր դա արդեն կարելի է միանշանակ պնդել ։ Համապատասխանաբար, հենց այսօր դրվում են աշխարհակարգի հիմքերը առաջիկա տասնամյակների համար", - ամփոփել է ռուսաստանցի վերլուծաբանը։