Արմինֆո. Վերջին 2,5 տարում իշխանության և ընդդիմության միջև երկխոսություն, մեղմ ասած, չստացվեց։ ԱրմԻնֆո-ին այդպիսի կարծիք է հայտնել քաղաքագետ Ռուբեն Մեհրաբյանը ։
<Դրանում, իհարկե, մեղավոր է նաև իշխանությունը։ Սակայն, իր ողջ մեղավորությամբ հանդերձ, մենք տեսնում ենք, թե իշխանության հակառակորդները միշտ փորձել են իրենց նպատակների համար օգտագործել ինչպես արտաքին քաղաքական օրակարգն ու իրողությունները, այնպես էլ՝ ներքաղաքական հարցերը։ Արդեն 2018-ի մայիսի 8-ից սկսած՝ նրանք Նիկոլ Փաշինյանին հռչակեցին <հող հանձնող> ։ Իսկ իրենց, բնականաբար, <ոչ մի թիզ հող թշնամուն> թեզի կողմնակիցներ>, - նշել է նա ։
Նրա գնահատմամբ ՝ հենց հայ հասարակության անպատրաստ լինելը բացահայտ խոսակցության հանգեցրեց 1998թ. պետական հեղաշրջման։ Եվ այսօր հենց նույն ուժերն են ձգտում իրականացնել արդեն երկրորդ պետական հեղաշրջումը։ Ուժեր, որոնք մինչեւ 2020 թվականի սեպտեմբերի 27-ը պարազիտացել են 1994 թվականի հաղթանակի վրա։ Եվ այսօր իրավիճակի փոփոխությունից հետո այդ նույն մարդիկ, ըստ քաղաքագետի, փորձում են պարազիտանալ արդեն պարտության վրա ։
Այս առնչությամբ քաղաքագետը հարց է տալիս, թե ինչ իրավունքով են այդ մակաբույծները փորձում ժողովրդավարական ընտրությունների միջոցով հասարակության ձևավորած իշխանության հետ խոսել վերջնագրերի լեզվով ։ Ո՞վ է նրանց օժտել դատախազի, դատավորի լիազորություններով, ո՞վ է վճիռներ կայացնելու լիազորություն տվել։ Ի՞նչ է նշանակում <ստիպենք>, <անհնազանդություն> եւ այլն:
Այս առնչությամբ Մեհրաբյանը հիշեցրել է, որ մինչեւ 2018 թվականի ապրիլի 17-ը Փաշինյանի կողմնակիցների թիվը չի գերազանցել երկու հազարը, մնացած ամեն ինչ արել է ժողովուրդը:Մինչդեռ, ընդդիմությունն իր ներկայիս անհնազանդությամբ գործում է ի հեճուկս ժողովրդի ՝ բազում կոնֆլիկտների մեջ մտնելով վարորդների հետ և այլն ։ Եվ այս ամբողջ անհնազանդության իմիտացիան վաղ թե ուշ ժողովրդին հունից դուրս կբերի։
<Եթե այդ մարդիկ հենց դրան են ձգտում հասնել, այլ բան է ։ Բայց եթե նրանք փորձում են ռացիոնալիզմի շրջանակներից դուրս չգալ, ապա, կարծում եմ, ժամանակն է գիտակցելու սեփական օրակարգը հանրությանը ներկայացնելու ավելի խելամիտ ճանապարհ ընտրելու անհրաժեշտությունը ։ Բայց դա ակնհայտորեն այն ուղին չէ, որը նրանք կընտրեն ։ Բայց, միեւնույն ժամանակ, այդ մարդիկ պետք է հասկանան, որ հասարակությանը սեփական օրակարգը պարտադրելու իրենց ձգտումը կարող է ստանալ հակահարված։ Ընդ որում, ինչպես իշխանության և իրավապահների, այնպես էլ՝ հասարակության կողմից> - ամփոփել է քաղաքագետը։