Արմինֆո. Ընդդիմության ամբողջական պառակտվածության և ջանքերը միավորելու անկարողության ֆոնին պետք է արձանագրել, որ Հայաստանում Նիկոլ Փաշինյանին իրական քաղաքական այլընտրանք չկա ։ ԱրմԻնֆո-ին այդպիսի կարծիք է հայտնել ՌԳԱ Համաշխարհային տնտեսության և միջազգային հարաբերությունների ազգային հետազոտական ինստիտուտի գլխավոր գիտաշխատող, Կովկասագետների գիտական ընկերության նախագահ Ալեքսանդր Կռիլովը:
<Հայաստանի վարչապետն աչքի է ընկնում իր քաղաքական հակառակորդների դեմ պայքարի բավական կոշտ մեթոդներով։ Կարևոր է նշել, որ խոսքը ոչ միայն <նախկինների> ներկայացուցիչների, այլև պոտենցիալ հակառակորդների մասին է ։ Իմ կարծիքով, Փաշինյանի նման քաղաքականությունը, ի հեճուկս նրա մոտալուտ ձախողման բազմաթիվ կանխատեսումների, դիվիդենտներ է բերում։ Նրա պաշտոնավարման 2 տարիների ընթացքում, իհարկե, տեղի են ունեցել նաև դժգոհության դրսևորումներ։ Սակայն, հասարակական տրամադրություններում արմատական փոփոխությունների նշաններ ես չեմ նկատում>, - նկատել է նա ։ Նման իրավիճակը, ըստ Կրիլովի, վկայում է սոցիալ-տնտեսական խնդիրների լուծման հարցում վարչապետի հաջողության մասին ։ Զուգահեռաբար հայ հասարակության մեջ, այնուամենայնիվ, նկատվում է նաև Փաշինյանի ժողովրդականության որոշակի նվազում։ Վերջինս, կորոնավիրուսից բացի, բացատրվում է բարեփոխումների դանդաղ տեմպերով։
Քաղաքագետն արձանագրում է Հայաստանում իշխանության մոդելի արմատական փոփոխություն։ Փաշինյանի հրապարակային իշխանության գալը հայկական քաղաքականությանը տվեց՝ նախկինում իրեն այդքան պակասող հրապարակային բնույթ։ <Թավշյա> հեղափոխությունից առաջ որոշումները կայացվում էին կաբինետներում, կուլիսներում, որտեղ ասես, բայց ոչ հրապարակային, բաց տարածքում ։ Իսկ կուլիսային գործընթացների մասնակիցները, ըստ Կրիլովի, գրեթե բոլոր հիմնական քաղաքական ֆիգուրներն էին։ Բոլոր նրանք, ովքեր նման խաղեր խաղալ չէին կարող կամ չէին ցանկանում, հայտնվել են քաղաքական գործընթացներից դուրս ։
Իշխանության նման մոդելի էությունը քաղաքագետը համեմատել է Սերժ Սարգսյանի այդքան սիրած շախմատային խաղի հետ։ Մեկ <բայց>-ով․ նախկին նախագահը միաժամանակ խաղատախտակի վրա շարժում էր թե սպիտակ, թե սև ֆիգուրները։ Եվ նման <խաղը> կարող էր շարունակվել դեռ երկար ՝ հաշվի առնելով, որ այն իրականացվել է՝ Սահմանադրության ֆորմալ պահպանման պայմանով ։ Եվ երկրում նույնիսկ ընտրություններ էին անցկացվում, որոնց ելքը, սակայն, ի սկզբանե ձևավորում և որոշում էր միայն մեկ մարդ, այլ ոչ թե՝ ժողովուրդը ։
<Այսպիսով, Հայաստանում իշխանության փոփոխությունը՝ <շախմատայինից> հրապարակայինի օրինականության եւ ժողովրդավարության բազմամյա խախտման, երկրի կառավարմանը քաղաքացիների մասնակցության իրավունքի խախտման արդյունք է: Փաշինյանի ՝ Սարգսյանի տեղը գալու գործիք դարձավ հանրության զանգվածային բողոքը։ Իր ձևով անօրինական, բայց իր էությամբ այն հայ ժողովրդին, Հայաստանի քաղաքացիներին վերադարձրեց պետության կառավարմանը իրապես մասնակցելու իրավունքն ու հնարավորությունը>,- ամփոփել է քաղաքագետը։