Հինգշաբթի, 23 Հունվարի 2020 13:30

Արմինֆո. ԱԱԾ նախկին տնօրեն Գեորգի Կուտոյանի, նախկին ոստիկանապետ Հայկ Հարությունյանի եւ Երեւանի նախկին ոստիկանապետ Աշոտ Կարապետյանի մահվան համատեքստում իրավապահ մարմինների եւ երկրի քաղաքական ղեկավարության պնդումների էությունը հանգում է այդ մահերի ընդհանուր համատեքստի բացակայությանը: ԱրմԻնֆո-ին այդպիսի կարծիք է հայտնել քաղաքական վերլուծաբան, ՀՀ ոստիկանությանն առընթեր հանրային խորհրդի անդամ Սարո Սարոյանը։

 

ԱԱԾ նախկին տնօրեն Գեորգի Կուտոյանին մահացած են գտել հունվարի 17-ին, անցած տարի այդպես էլ չպարզված հանգամանքներում զոհվել են "մարտի 1-ի գործով" անցնող առանցքային վկաներ՝ ՀՀ նախկին ոստիկանապետ Հայկ Հարությունյանը և Երևանի նախկին ոստիկանապետ Աշոտ Կարապետյանը, իսկ 2009 թվին ՝ փոխոստիկանապետ Գևորգ Մհերյանը։

 

"Ղեկավարությունը հասարակությանը հավաստիացնում է Կուտոյանի եւ Հարությունյանի ինքնասպանությունների լիարժեք հետաքննության պատրաստակամության եւ շահագրգռվածության, ինչպես նաեւ այդ մահերի եւ Կարապետյանի մահվան միջեւ փոխկապակցվածության կասկածները փարատելու վերաբերյալ: Նման փոխկապակցվածության համար փաստացի հիմք չկա։  Մինչդեռ, քաղաքացիների 99%-ն ի վիճակի չէ առարկայական տեսնել այդ բոլոր մահերի պաշտոնական բացատրության եւ սեփական ընկալման միջեւ եղած տարբերությունը։  Որպես արդյունք՝ քաղաքացիների համոզմունքները մնում են առանց բացատրության", - նշել է նա։

 

Ընդ որում, վերլուծաբանը շատ երերուն է համարում իրավապահների եւ, մասնավորապես, քաղաքական պաշտոններ զբաղեցնող անձանց դիրքորոշումը։  Պատճառն առաջիկա օրերին, ամիսներին եւ, նույնիսկ, տարիների ընթացքում վերը նշված քրեական գործերի նկատմամբ հանրության անհիմն կասկածները փարատելու համար ապացույցների բացակայությունն է:

 

Սարոյանի կարծիքով, այն պայմաններում, երբ քրեական գործերը քննվում են ինքնասպանության հասցնելու փաստերի հիման վրա, գործի ամբողջական բացահայտումը հաճախ պահանջում է մեղադրանք եւ դատավճիռներ ներկայացնել առանձին անձանց նկատմամբ, որոնք ինքնասպանության են հասցրել զոհին:

 

Վերլուծաբանի գնահատմամբ, հենց այստեղ է, որ պետությունն ինքն իրեն փակուղի է տանում, քանի որ այդ մարդիկ երբեք չեն գտնվի։  Արդյունքում՝ հասարակությունը տեղի ունեցածի հերթական հիմնավորումը կստանա ՝ որպես քաղաքական սպանություններ։  Եվ դա՝ անկախ այն բանից, թե արդյոք այստեղ տեղի է ունեցել ինքնասպանություն քաղաքական դրդապատճառների կամ սպառնալիքների ու ճնշումների հիման վրա, թե, պարզապես, ինքնասպանությունների իմիտացիա։

 

Այս լույսի ներքո՝ վերլուծաբանը պատկան մարմիններին ու իշխանություններին կոչ է անում 90-ականների ծանր բեռին չավելացնել չբացահայտված նոր քաղաքական սպանություններ։  Դրա համար վերջին բոլոր քրեական գործերն իրական լիարժեք քննության կարիք ունեն։  Սարոյանը ենթադրում է, որ շատ բարձրաստիճան պաշտոնյաներ, հավանաբար, չեն գիտակցում իրենց ուսերին դրված պատասխանատվության աստիճանը, միաժաման, չհասկանալով, որ կան տեղեկատվություն ունեցող մարդիկ, որն ստանալու համար բավարար չէ, անգամ, նրանց ներկայիս բարձր կարգավիճակը։