Արմինֆո. Հաշվի առնելով, որ երկակի ստանդարտները համաշխարհային քաղաքականությունից կհեռանան, այսպես ասենք, ամենևին ոչ շուտով, Հայաստանն ու Իսրայելը կարող են զարգացնել միայն ընտրովի փոխգործակցություն, որը "այլընտրանքային" գործընկերների շրջանում կասկածներ չի հարուցում։ ԱրմԻնֆո-ին այդպիսի կարծիք է հայտնել ՌԳԱ Արևելագիտության ինստիտուտի Կենտրոնական Ասիայի, Կովկասի և Ուրալ-Պովոլժիեի ուսումնասիրության կենտրոնի գիտաշխատող Անդրեյ Արեշևը։
ՙԻ դեպ, Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի փետրվարին Իրան կատարած հաջող այցից հետո ամենևին էլ բացառված չէ, որ Երևանի և Արևմտյան Երուսաղեմի միջև հարաբերությունների խորացումը թույլ կտա լրացուցիչ հնարավորություններ գտնել տարածաշրջանային շահերի, մերձավորարևելյան հակամարտության կողմերի համաձայնեցման համար։ Ցանկանում եմ հուսալ, որ կնպաստի Կովկասում Իսրայելի ավելի հավասարակշռված քաղաքականությանը եւ հումանիտար ոլորտում Հայաստանի հետ համատեղ նախագծերի իրականացմանը՚, - ընդգծել է փորձագետը: Նրա գնահատմամբ, Իսրայելի հետաքրքրությունը Հարավային Կովկասի նկատմամբ առաջին հերթին պայմանավորված է Իրանի զսպման հետեւողական քաղաքականությամբ: Այդ թվում ՝ ԻԻՀ հարևան պետությունների սահմանակից տարածքների օգտագործման միջոցով։ Իր հերթին, լիովին բացատրելի է նաև Հայաստանի հետաքրքրությունն ու ձգտումը՝ ընդլայնել շփումները Իսրայելի հետ։ Երկրները, որոնց անմիջական եւ միջնորդավորված ազդեցությունը տարածվում է Մերձավոր Արեւելքի սահմաններից դուրս:
Ընդ որում, Հայաստանի նոր հնարավոր գործընկերները, Արեշեւի կանխատեսումներով, գործելու են զուսպ եւ պրագմատիկ, ձգտելով ոչ միայն լրացուցիչ օգուտներ քաղել, այլեւ ամրապնդել սեփական աշխարհաքաղաքական դիրքերը Կովկասում: Ավելորդ լավատեսությունից փորձագետին զերծ է պահում Իսրայելի հայտնի դժկամությունը' ճանաչելու Հայոց ցեղասպանությունը Օսմանյան կայսրությունում: Եվ դա նույնիսկ չնայած Թուրքիայի հետ բավական կոշտ տարաձայնություններին։ Արեշեւը նման դիրքորոշումը պայմանավորում է Հոլոքոստը մոնոպոլիզացնելու ձգտումով, ինչպես նաեւ Իսրայելի երկարաժամկետ քաղաքական եւ առեւտրային շահերով: Մասնավորապես, զենքի բիզնեսով, որտեղ Ադրբեջանը մասնակիորեն փոխարինել է Թուրքիային։
Միևնույն ժամանակ, Երևանը, Արեշևի կարծիքով, իհարկե, կողջուներ Իսրայելի կողմից Ադրբեջանին զենք վաճառելու մերժումը ՝ որպես չկարգավորված ղարաբաղյան հակամարտության կողմ, ինչպես դա արեցին Արևմուտքի որոշ երկրներ։ Սակայն նույնիսկ զենքի գործոնն Իսրայելի հետ լիարժեք հարաբերություններ հաստատելու ճանապարհին Հայաստանի համար նախապայման չէ։ Ավելին, Երևանը բնավ չի բացառում Իսրայելի հետ ռազմատեխնիկական համագործակցության հեռանկարները ռազմատեխնիկական ոլորտում նաև իր համար։
ՙՍակայն իրավիճակի ցանկացած դասավորության դեպքում հայ-իսրայելական համագործակցության նման ձևաչափի հաստատումը թվում է բնավ ոչ վաղվա հարց։ Հարաբերությունների կարգավորման հարցերի քննարկումը կարող է սկսվել միայն Բենյամին Նեթանյահուի կողմից գործունակ իշխող կոալիցիայի վերջնական կազմավորումից հետո։ Թեև այդ ձևաչափի նախադրյալներն ու որոշ փոքր քայլեր կարող են քննարկվել արդեն այսօր՚, - ամփոփել է ռուս փորձագետը։