Արմինֆո.: Վիեննայի պայմանավորվածությունների շուրջ լուրջ քննարկումների բացակայության լույսի ներքո՝ Ադրբեջանի հետ խաղաղության շուրջ տարվող բանակցությունների առնչությամբ ՀՀ ԱԳՆ ղեկավար Զոհրաբ Մնացականյանի հայտարարություններն ու մեկնաբանությունները ոչ այլ ինչ են, քան խոսակցություններ: ԱրմԻնֆո-ին այդպիսի կարծիք է հայտնել Ռազմավարական և ազգային հետազոտութունների հայկական կենտրոնի տնօրեն Մանվել Սարգսյանը:
<Մինչդեռ հենց այդ պայմանավորվածությունները բացառիկ կարևորություն ունեն: Կարևոր է խաղաղությանն ուղղված դիվանագիտական ճանապարհին իրական քաղաքական գծի առկայությունը: Հաշվի առնելով ներկայիս բանակցային օրակարգի բովանդակության վերաբերյալ հարցերի առնչությամբ մեր բնակցողների հստակ և պարզորոշ պատասխանների բացակայությունը՝ տպավորություն է ստեղծվում, որ նման քաղաքական գիծ Հայաստանը չունի: Անհասկանալի է նաև, թե ինչի մասին է մտադիր Ադրբեջան հետ խոսել Նիկոլ Փաշինյանը՝ միայն Հայաստանի անունից. կարգավորմանն առնչվող բոլոր թեմաների, թե՞, այնուամենայնիվ, միայն Հայաստանին վերաբրող թեմաների>,- հարց է տալիս վերլուծաբանը:
Սարգսյանը համոզված է, որ իրականում Մադրիդյան սկզբունքները Հայաստանի հետ որևէ առնչություն չունեն՝ լինելով բացառապես Ադրբեջանի և Արցախի միջև քննարկումների առարկա: Մասնավորապես, և առաջին հերթին տարածքային և հումանիտար հարցերում: Եվ Հայաստանի կողմից խնդրի նման մատուցումը, նրա խոքով, կարող է հանգեցնել բանակցային ստատուս-քվոյում լուրջ փոփոխությունների՝ հիմնական բանակցային օրակարգից դուրս թողնելով Երևանին:
<Երևանը պետք է և կարող է մասնակցել բանակցային գործընթացին՝ բացառապես որպես արցախցիների անվտանգության երաշխավոր: Հենց այս մասով Հայաստանի ունի և կունենա խնդիրներ Ադրբեջանի հետ: Եվ եթե Իլհամ Ալիևը նման օրակարգի չհամաձայնի, նրան կմնա միայն կրկին դիմել սպառնալիքների և ռազմական սադրանքների: Այլընտրանք չկա: Ահա այստեղ էլ Երևանի ձեռքում պետք է հայտնվեն Վիեննայի պայմանավորվածությունները, որոնք պարունակում են իրավիճակի մոնիտորինգի և հրադադարի ռեժիմի խախտման նախաձեռնողին պատժի տարրեր և մեխանիզմներ>,- ընդգծել է նա:
Ըստ վերլուծաբանի, Երևանի կողմից նման հստակ ռազմավարություն իրականացման դեպքում Բաքուն դժվար կացության մեջ կհայտնվի՝ չկարողանալով համանախագահող երկրներին բացատրել իր հրաժարվելը Հայաստանի առաջարկներից, որոնք միջնորդների առաջարկների տրամաբանական շարունակությունն են:
<Ցավոք, առայժմ Հայաստանի իշխանությունները հակառակ ուղղությամբ են ընթանում՝ համաձայնելով Վիեննայի պայմանավորվախությունների իրականացման և բանակցություններին Ստեփանակերտի մասնակցության վերաբերյալ պահանջ չդնել՝ շփման գծում ժամանակավոր անդորրի փոխարեն: Մինչդեռ Սերժ Սարգսյանի նման քաղաքականությունն էլ հանգեցրեց 2016 թ. ապրիլին ագրեսիայի բռնկման: Հետևաբար՝ այսօր անհրաժեշտ է եզրակացություններ անել այդ ամենից, այլ ոչ թե կրկնել նախորդների սխալները: