Քաղաքական գործիչ. Ալիեւն անձամբ մատնացույց է անում իր քայլերին հակազդելու գերակա ուղղությունները՝ Հայաստանի համար

Արմինֆո. Հայաստանին և Արցախին անհրաժեշտ է զուգահեռաբար պատրաստվել ինչպես խաղաղության, այնպես էլ պատերազմի։ ԱրմԻնֆո-ին այդպիսի կարծիք է հայտնել "Հանուն հանրապետության" կուսակցության առաջնորդ Արման Բաբաջանյանը։

"Կասկածից վեր է, որ մեզ համար առանցքային պետք է լինի խաղաղության օրակարգը, սակայն՝ որեւէ մեկի կողմից եւ երբեւէ Հայաստանի եւ Արցախի համար խաղաղություն երաշխավորելու  հեռանկարների վերաբերյալ անհարկի պատրանքների բացակայության պայմաններում։ Ուրիշ այլընտրանք մենք չունենք, և մենք պետք է հստակ գիտակցենք դա", - նշել է նա։

Հայկական հանրապետություններում նման դիսկուրս ձևավորելու անհրաժեշտության օգտին քաղաքական գործիչը լրացուցիչ խթան է համարում Իլհամ Ալիևի նախապատրաստությունը, միաժամանակ, ինչպես խաղաղ մրցակցության ռեժիմին, այնպես էլ Հայաստանի հետ ապագա պատերազմներին ։ Ըստ Բաբաջանյանի, այդ մասին, ի թիվս այլ բաների, խոսում է Ադրբեջանի կողմից Լաչինից Քելբաջար թունելի շինարարության մեկնարկը:

Նրա կարծիքով, Ալիեւն այսօր կոմունիկատիվ ռազմաքաղաքական տրամաբանության շրջանակներում ակտիվորեն փորձում է հնարավորինս արագ յուրացնել Ադրբեջանի վերահսկողության տակ հայտնված տարածքները: Եվ դա անում է՝ հետապնդելով մի քանի նպատակ։ Մասնավորապես, Լաչին-Քելբաջար թունելի շինարարությանը Բաբաջանյանը ռազմակոմունիկացիոն նշանակություն է տալիս։

"Հասկանում եմ, որ դա կարող է տարօրինակ հնչել, բայց սեփական քայլերով Ալիևը սեփական ձեռքով մեզ ցույց է տալիս այդ քայլերին հակազդելու գերակա ուղղությունները։ Նա Հայաստանի ղեկավարությանը մատնանշում է, թե ինչով պետք է վերջապես զբաղվել՝ Ազգային ժողովում դատարկ ու մանր ներքաղաքական օրակարգը փոխարինելով իրական արտաքին քաղաքական օրակարգով։ Երևանը և Ստեփանակերտը պետք է ակտիվորեն նախապատրաստվեն ինչպես խաղաղության, այնպես էլ տարածաշրջանային մակարդակով պատերազմի՝ տնտեսական և ռազմաքաղաքական բնույթի համապատասխան խոշոր ծրագրերի իրականացման միջոցով",- ընդգծել է նա։

Այս լույսի ներքո՝ խորհրդարանականը մատնանշել է Միջին Ասիայում արդեն ձևավորվող, առաջին հայացքից՝ "Թալիբանի" մատուցմամբ, բավականին բարդ հանգույցը՝ Ռուսաստանի, Չինաստանի, Իրանի, Թուրքիայի և Պակիստանի անմիջական ներգրավմամբ։ Այդ բոլոր ուժերն այսօր փորձում են պայմանավորվել աֆղանական նոր ռեժիմի հետ՝ սեփական շահերին համապատասխան։ Սակայն, նման պայմանավորվածությունների հուսալիության և կայունության աստիճանը, նրա կարծիքով, այսօր չի կարելի կանխատեսել։

"Թալիբանն" այսօր, անշուշտ, որոշակի ժամանակի կարիք ունի Աֆղանստանում որպես իշխող ուժ սեփական վերջնական հաստատման համար։ Համապատասխանաբար, թալիբները նաև հետաքրքրված են բանակցություններով ու պայմանավորվածություններով վերը նշված պետությունների հետ: Սակայն այդ արմատական շարժման ապագա գործողությունները՝ Աֆղանստանում նրա իշխանության հաստատումից հետո, լիովին կարող են տեղավորվել նաև տարածաշրջանային խաղի մեջ նրա ներգրավման տրամաբանության մեջ։ Ակնհայտ է, որ, որպես կանոն, արմատական, փակ ռեժիմները սեփական ամրությունն ապահովել՝ առանց հարեւան պետությունների նկատմամբ տարածքային հավակնությունների, պարզապես, անկարող են։ Եվ վերջինը վերաբերում է ինչպես թալիբներին, այնպես էլ ալիևյան ռեժիմին", - ամփոփել է Բաբաջանյանը։