Արմինֆո.Ինչ-որ պահի Ռուսաստանը տեղի կտա, բայց, ակնհայտորեն, ոչ հիմա։ Այդ մասին է խոսում ռուսական տնտեսության լճացման վիճակը, երկրի ընդհանուր վիճակը և երկրի ներսում, ռուսական հասարակության ներսում։ ԱրմԻնֆո-ին այդպիսի կարծիք է հայտնել սոցիոլոգ Կարեն Սարգսյանը։
Փետրվարի 24-ի առավոտյան Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինը հանդես է եկել ազգին ուղղված ուղերձով, որում հայտարարել Է Դոնբասում հատուկ ռազմական գործողություն անցկացնելու մասին: Դիմելով Ուկրաինայի քաղաքացիներին՝ Պուտինը հայտարարել է, որ "Ղրիմի բնակիչները կատարել են իրենց ընտրությունը, Ռուսաստանի գործողություններն ինքնապաշտպանություն են ստեղծվող սպառնալիքներից": Դրանից հետո կոչ է արել "փոխգործակցել, որպեսզի հնարավորինս շուտ շրջեն այդ ողբերգական էջը եւ միասին առաջ շարժվեն": Ինչին հաջորդել են արևելյան Ուկրաինայի որոշ ռազմական օբյեկտներում պայթյունների մասին չհաստատված հաղորդագրություններ։
"Շատ լավ գիտակցելով այս ճանապարհին առկա դժվարությունները՝ վերջին իրադարձությունների լույսի ներքո, այնուամենայնիվ, փորձենք մտածել և վերլուծել ներկա իրավիճակը՝ ռացիոնալ։ Ռուս զինվորականները տարիներ շարունակ գտնվել են Դոնեցկում եւ Լուգանսկում։ Եվ ես չեմ կարծում, որ վերջին 8 տարիներին Կիևը կենսական անհրաժեշտություն ուներ այդ շրջանների մի մասը վերադարձնել իր վերահսկողության տակ։ Ուկրաինայի տնտեսության, հասարակության եւ երկրի զարգացմանը, ընդհանուր առմամբ, դա բնավ խոչընդոտ չէ։ Այդ տարածքները կմնան բռննակցված, և, ինչպես Ղրիմը, աշխարհի կողմից կհամարվեն Ուկրաինայի մաս։ Մինչեւ Ուկրաինայի համար լավագույն ժամանակներ", - նշել է նա։
Տեղի ունեցածի էությունը, ըստ սոցիոլոգի, այն է, որ, ձեռք բերելով ուկրաինական տարածքի մի մասը, Ռուսաստանը կորցնում է ամբողջ Ուկրաինան։ Առաջին հերթին, ըստ էության, Ուկրաինայի ժողովուրդին, ուկրաինացիներին՝ որպես միասնական հասարակություն: Այս լույսի ներքո՝ նա ընդգծել է, որ Ռուսաստանի նախագահ Պուտինը ՌԴ-ի եւ Ուկրաինայի միջեւ առկա խնդիրները կապում է Լենինի, բոլշեւիկների, ուկրաինական իշխանության հետ, ում հետ ասես: Սակայն, ընդսմին, նախընտրում է չտեսնել, որ խնդրի արմատը արդեն վաղուց ոչ թե այն է, թե ով է ղեկավարում Կիեւում, այլ այն, որ հենց ուկրաինական հասարակությունն արդեն վաղուց "ոչ" է ասել Ռուսաստանին:
Սոցիոլոգի գնահատմամբ՝ այդ "ոչը" Ռուսաստանին մեծապես պայմանավորել են հենց Մոսկվայի գործողությունները Ուկրաինայի և ուկրաինացիների նկատմամբ՝ վերջին տասնամյակների ընթացքում։ Ինչի արդյունքում արդեն երկկուստեք ջանքերով գծվել է սահմանը, որն ուկրաինացիներին և ռուսներին բաժանել է "մեզ" և "նրանց"։ Մոտավորապես նույն կերպ, ինչպես վերջին տասնամյակներում գծվել է հայերի և ադրբեջանցիների միջև սահմանը։
"Եվ իհարկե, Արևմուտքի պատժամիջոցները ՌԴ նկատմամբ։ Որոնք միայն կուժեղանան։ ԱՄՆ-ը, Մեծ Բրիտանիան արդեն դրանց մասին բարձրաձայնում են։ Առայժմ լռում է Ֆրանսիան, որի առաջնորդ Մակրոնը շատ խոցված է Պոուտինի հետ մոսկովյան բանակցությունների արդյունքներից։ Այնպես որ, կարծում եմ, որ պատժամիջոցները շատ ավելի լուրջ փաստարկ են, քան այն դիտարկում են ոմանք։ Պետք է հասկանալ, որ ՌԴ ռևիզիոնիզմից Արևմուտքի դժգոհությունն արդեն հասել է իր գագաթնակետին", - ամփոփել է Սարգսյանը։