Արմինֆո.2017 թվականի ավարտին դիտվող ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման շուրջ բանակցային գործընթացի ինտենսիֆիկացումից ԵԱՀԿ ՄԽ համանախագահների առավելագույն ակնկալիքը վերադարձն է բովանդակալից բանակցային գործընթացի: ԱրմԻնֆո-ին այդպիսի կարծիք է հայտնել ռուսաստանցի վերլուծաբան Սերգեյ Մարկեդոնովը:
Հոկտեմբերին Ժնևում կայացավ Հայաստանի և Ադրբեջանի նախագահների հանդիպում, որից հետո Մոսկվայում Մինսկի խմբի համանախագահները հանդիպեցին Հայաստանի և Ադրբեջանի արտգործնախարարների հետ:
«Սակայն, չնայած Ժնևի հանդիպման «կառուցողական մթնոլորտին՚, կարգավորման գբործում բեկում տեղի չունեցավ, իսկ Լեռնային Ղարաբաղի սահմաններից դուրս, հայ-ադրբեջանական պետական սահմանին և շփման գծում միջադեպերի կանխարգելման արդյունավետ մեխանիզմների ներդրում ենթադրող ծրագրեր չհայտնվեցին: Այդ ֆոնին զգալի հետաքրքրություն են ներկայացնում «Արցախի հարցի ցավոտ լուծման՚ մասին Հայաստանի նախագահ Սերժ Սարգսյանի և ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման գործում հնարավոր փոխզիջումների վերաբերյալ արտգործնախարար Էդվարդ Նալբանդյանի հայտարարությունները՚, - ընդգծել է վերլուծաբանը:
Նրա գնահատմամբ, պաշտոնական Երևանի` «տարածքներ հանձնելու՚ հնարավորության շուրջ անհարկի իրարանցում և իշխանության հանդեպ դժգոհություն հարուցած հայտարարությունների շարժառիթներին առնչվող հարցի պատասխանն այնքան բարդ չէ, որքան թվում է առաջին հայացքից: Այդ լույսի ներքո Մարկեդոնովը նշում է, որ Սարգսյանի և Նալբանդյանի լսարանն ու ընթերցողները ոչ միայն Երևանում են, այլև` Բաքվում, ինչպես նաև` Մինսկի խմբում համանախագահող երկրներում:
Վերլուծաբանը, միևնույն ժամանակ, ընդգծում է, որ խաղաղ կարգավորման համաձայնեցված ծրագիրը, որը, թերևս, Ռուսաստանի և Արևմուտքի միջև համերաշխության եզակի դեպք է հետխորհրդային տարածությունում, մնում են «թարմացված մադրիդյան սկզբունքները՚, որոնք ենթադրում են փոխզիջում և զիջումներ: Նրա գնահատմամբ, «սկզբունքները՚ կարելի է քննադատել, և դրա համար պատճառներ կան, սակայն դրանցում նվազագույն ակնարկ անգամ չկա ներկա ստատուս-քվոն անփոփոխ տեսքով պահպանելու համար: Այլ հարց է, որ ստատուս-քվոյի խախտումը վտանգավոր է, և համանախագահների միջև փոխհամաձայնություն չկա այն առնչությամբ, թե ինչու և ինչպես դա անել:
«Ընդ որում, «հիմնարար սկզբունքներում՚ չկան ոչ Երևանի, ոչ Բաքվի մաքսիմալիստական նշաձողեր: Ուստի, հայ քաղաքական գործիչները կարող են մրցակցել միմյանց հետ ներքին լսարանի համար բրուտալության աստիճանով, սակայն համանախագահների հետ երկխոսությունում նրանք պետք է ցուցադրեն փոխզիջումների պատրաստակամություն: Եվ, ըստ էության, խոսելով հնարավոր զիջումների մասին, Սարգսյանն ու Նալբանդյանը, գործնականում, ոչինչ չէին վտանգում, հաշվի առնելով, որ Բաքուն ակնհայտորեն ի զորու չէ անմիջապես կառչել նրանց առաջարկություններից՚, - ամփոփել է վերլուծաբանը: