Հայերին միշտ էլ
հաջողվել է կրել լավագույն հագուստները, հատկապես կոշիկները, բայց ներկա
գլոբալացվող աշխարհում դժվար է դառնում ժողովրդական այդ արհեստների պահպանումը: Zara, Hugo Boss, Levi’s, Armani և այլ
համաշխարհային հանրահայտ բրենդներն ամբողջովին մթնեցնում են տեղական անհայտ
ապրանքանիշերին, վտանգի տակ դնելով դարավոր ավանդույթների հետագա կենսունակությունը:
Հայաստանի ժամանակին լայն զարգացած թեթև արդյունաբերությունը մատնվեց մոռացության,
չնայած, որ ի վիճակի էր կերակրել, իսկ ժամանակին կերակրել է, հարյուր հազարավոր
ընտանիքների: Այս ոլորտի վերածնման մասին իշխանություններն սկսեցին խոսել միայն 2010
թվականից, և միայն այժմ մեզ են հասնում այդ մոռացված խոստումների թույլ
արձագանքները: Մթության մեջ լույսի մի փոքր շող հանդիսացավ վերջերս Երևանում
բացված «Made in Armenia» խանութը, որը միավորում է մի քանի հայկական բրենդերի: Այդ
ոչ մեծ խանութը, եթե հավատանք հիմնադիրներին, պետք է դառնա թեթև արդյունաբերոթյան
ոլորտի ձեռքբերումների սկիզբը, վերածնելով արհեստների արդեն վաղուց մոռացված, բայց
դեռևս պահպանվող, ավանդույթները:
Սկսեմ
նրանից, որ 2011 թվականի օգոստոսին Հայաստանում գրանցվեց Հայաստանի թեթև
արդյունաբերության գործատուների միությունը: Դա «թեթև» արդյունաբերողներին
միավորելու առաջին և հաջողված փորձն էր: Ունենալով բազմաթիվ չլուծված խնդիրներ,
այս ոլորտի ներկայացուցիչները, այնուամենայնիվ, քիչ էին շփվում, գրեթե ոչինչ
չիմանալով միմյանց մասին: Այսօր մեր միությունն արդեն միավորում է 25
ընկերությունների, իսկ դրանց ընդհանուր թիվը կազմում է մոտ 60-ի:
Կցանկանայի հասկանալ միության կառուցվածքը, արդյո՞ք այն
թույլ է տալիս միանգամից լուծել թեթև արդյունաբերության մի քանի ենթաոլորտների
պոբլեմները:
Հատկապես
ոլորտում առկա խնդիրներն արդյունավետորեն և օպերատիվորեն լուծելու համար էլ
որոշում ընդունվեց Միության շրջանակներում ստեղծել համանախագահների համակարգ: Ես
հանդիսանում եմ 4 համանախագահներից մեկը և, որպես արտադրական բիզնեսից անկախ անձ, ընդհանրացնում
եմ մյուս 3 համանախագահների գործունեությունը, որոնք վերահսկում են կոշիկի ու
հագուստի արդյունաբերությունները, ինչպես նաև ապագա տեսակների դիզայնի ոլորտը:
Բացի այդ, փորձում եմ երկխոսություն հաստատել իշխանությունների հետ, ինչը, ըստ
էության, հաջողվեց: Դրա ապացույցն է ՀՀ կառավարության կողմից ընդունված՝ արտահանումների
խթանման հայեցակարգը, որով նախատեսվում է հայրենական տնտեսության 11 ոլորտների
զարգացումը, որտեղ 7-րդը թեթև արդյունաբերույթան ոլորտն է: Չորս ոլորտների համար
արտահանման խթանման հայեցակարգն արդեն պատրաստ է, հաջորդը մենք ենք: Ուրախությամբ
տեղեկացնեմ, որ կառավարության պատվերով «Ի-ՎԻ քոնսալթինգ» ընկերությունը պատրաստել
է ոլորտի զարգացման պիլոտային նախագիծը՝ 10-ամյա ծրագիր, որը վերջնականապես
կհաստատվի այս տարվա սեպտեմբեր-հոկտեմբեր ամիսներին:
Որքա՞ն աշխատատեղեր եք նախատեսում ստեղծել այդ 10
տարիներին:
Ըստ
մեր գնահատականների, թեթև արդյունաբերության ոլորտը կարող է աշխատանքով ապահովել
մեր երկրի 50 հազար քաղաքացիների: Բանը նրանում է, որ այս ոլորտն աշխատածավալ է և
հիմնականում կանանց աշխատանքի կարիքն ունի: Այստեղ ինովացիոն տեխնոլոգիաների
մշակման համար մեծ ներդրումներ չեն պահանջվում, ինչն էլ բարձրացնում է ոլորտի
գրավչությունը:
50 հազար աշխատատեղ՝ դա գրեթի ոլորտի վերածնունդն է...
Այո,
դա այդպես է: Բոլորս էլ լավ հիշում ենք, որ Խորհրդային Միության տարիներին թեթև
արդյունաբերության ոլորտն աշխատանքով ապահովում էր 100-120 հազար մարդու և լրջորեն
ներկայացված էր Հայաստանի կողմից: Ասեմ ավելին, մեր հետազոտությունները ցույց
տվեցին, որ հայ գործարարներն արտասահմանում հիմնականում զբաղված են թեթև
արդյունաբերության ոլորտում, այսինքն, կարելի է ուրախությամբ նշել, որ հայերը
պահպանել են հետաքրքրությունն ավանդական արհեստների նկատմամբ: Բազմաթիվ երկրներում
հայերը քաջ հայտնի են ուսկերչության, տեքստիլի, կոշկեղենի և թեթև
արդյւոնաբերության մյուս ոլորտներում: Հետևաբար, հսկայական բացթողում է ունենալ
անկախ Հայաստան՝ առանց թեթև արդյունաբերության ոլորտի լուրջ ձեռքբերումների:
Հետաքրքիր է իմանալ թեթև արդյունաբերության ապրանքների
շուկայի ընթացիկ վիճակը, չէ՞ որ այսօր այն հեղեղված է ներկրված ապրանքներով:
Ցավոք,
տեղական արտադրողների ապրանքները վատ են ներկայացված ներքին շուկայում և ծածկում են
ներքին ընդհանուր պահանջակի միայն 10 տոկոսը: Ընդ որում, թեթև արդյունաբերության
ապրանքների տարեկան շրջանառությունը հասնում է 280 մլն. դոլարի: Մենք խնդիր ենք
դնում մի քանի տարում ծածկել ներքին պահանջարկի 70 տոկոսը: Իսկ ներքին շուկայի
զարգացմանը զուգահեռ կսկսենք զարգացնել նաև արտահանումը, որտեղ բազմաթիվ խնդիրներ
պետք է լուծեվեն, կապված համապատասխան կադրերի, մասնավորապես, պրոֆեսիոնալ
դիզայներների պակասի հետ...
Ի դեպ, դեռևս մի երեք տարի առաջ մեր պաշտոնյաները խոսում
էին հայ-իտալական դիզայներական համատեղ դպրոց ստեղծելու մասին...
Այդպես
էլ կա: Դպրոցը նախատեսվում էր հիմնել Գյումրի տեխնոպարկի նախագծի շրջանակներւմ: Բայց
այդ պլաները մնացին թղթի վրա, քանի որ ի սկզբանե չունեին ապագա: Իսկ այժմ
կառավարությունը, համաձայն արտահանման խթանման պետծրագրի, նախատեսում է
արտասահմանում կազմակերպել պրոֆեսիոնալ դիզայներների ուսուցում, ինչի հետ մեր
Միությունը համաձայն չէ: Մենք առաջարկում ենք ստեղծէլ հայ-իտալական դիզայնի և
արտաքին առևտրի ինստիտուտ: Ինչո՞ւ ենք մենք պնդում հատկապես դա: Որովհետև մենք
ձգտում ենք ստեղծել իսկական հայկական բրենդ, ինչին ի վիճակի են միայն այն
դիզայներները, որոնք քաջ տեղյակ են տեղական ավանդույթներից: Ոչ Իտալիայում, ոչ
Ֆրանսիայում, ոչ էլ մեկ մեկ այլ երկրում դիզայնի մեծագույն վարպետները չեն
կարողանա հայկական տարազի բազմազանությունը ներկայացնել որպես ազգային մշակույթի
տարր: Նման մասնագետներ իրականում չկան նույնիսկ հայ դիզայներների շրջանում, բայց
դրանք կան ազգագրագետների շրջանում, որոնք ուսումնասիրում են ժողովուրդների
ապրելակերպը, մշակույթը և ավանդույթները:
Ո՞րը կլինի հաջորդ քայլը «Made in Armenia» խանութի բացումից հետո:
Մենք կսկսենք ընդլայնվել: Այժմ
քննարկում ենք նույն անվանմամբ առևտրի կենտրոնի բացումը: Այնտեղ ներկայացված կլինի
թեթև արդյունաբերության ոլորտի ապրանքների ավելի լայն տեսականի: Ցավոք, պետք է
նշեմ, որ մեր շատ քաղաքացիներ, գնելով տեղական արտադրողների ապրանքները, օրինակ
«Մելանտե» կամ «Արտսոկս» ընկերությունների ապրանքները, չգիտեն, որ դրանք հայկական
բրենդներ են: «Տոսպ» ընկերությունը կարծում եմ միակն է, որի արտադրանքը քիչ թե շատ
ծանոթ է գնորդներին: Իսկ դրան նրանք հասել են Երևանում ունեցած մասնագիտացված
խանութների միջով: Հասկանալով այս պրոբլեմը, մենք որոշեցինք սկզբի համար
մայրաքաղաքում բացել ոչ մեծ խանութ, որտեղ ներկայացված են 5 բրենդներ: Առևտրի նոր
կենտըրոնում դրանք կլինեն 20-25: Մեր Միության ձեռքբերումները մեծ հետաքրքրություն
առաջացրին նաև ոսկերիչների, կահույքագործների և պարֆումերների մոտ, ովքեր նույնպես
ցանկանում են հանդես գալ «Made in
Armenia» բրենդի ներքո:
Ե՞րբ տեղի կունենա
առևտրի կենտրոնի բացումը:
Սեպտեմբերը կամ հոկտեմբերն
ամենանախընտրելի ժամկետներն են: Եթե մինչ այդ չկարողանանք բացել կենտրոնը, ապա
պլանները կտեղափոխենք հաջորդ տարվա մարտին:
Ինչպե՞ս են առանձին ընկերություններ լուծում հումքի հետ
կապված պրոբլեմները:
Հումքի
հետ կապված պրոբլեմներն ընկերություններն առայժմ լուծում են ինքնուրույն և
ամբողջովին աշխատում են ներկրված հումքով, հիմնականում Թուրքիայից: Բայց շատ
շուտով մենք կստեղծենք մեծ բազա, որը հումքով կապահովի ողջ ոլորտը: Դրանով մենք
կլուծենք ամենահրատապ խնդիրներից մեկը, հասնելով արտադրական գործընթացների
անընդհատությանը: Ապագայում կստեղծենք նաև հումքի սեփական բազա: Մասնավորապես,
առաջիկայում նախատեսում ենք Հայաստանում գործարկել հագուստի աքսեսուարների
արտադրություն: Այնուհետև նախատեսում ենք Հայաստանում վերսկսել կաշվի
արտադրությունը:
Մեզ մոտ բազմաթիվ ընկերություններ գործում են թոլլինգի կամ
հումք մատակարարելու սկզբունքով...
Թեթև
արդյունաբերության ոլորտի զարգացման ծրագիրը ենթադրում է նաև թոլլինգային
սխեմաների կիրառում, ինչի հետ մենք այնքան էլ համաձայն չենք, քանի որ այստեղ
հեռանկարներ չենք տեսնում: Թոլլինգում ամենավտանգավորն այն է, որ դու
արտասահմանյան շուկայի համար հետաքրքիր ես լինում մի քանի տարի, իսկ հետո հնարավորություններդ մաշվում են և ներդրողներն
իրենց արտադրությունները տեղափոխում են այլ երկրներ: Սակայն, երկրի ներսում
սկսելով արտադրությունը և արտահանելով արտադրածը, դու ստեղծում ես հավելյալ արժեք,
ինչը թույլ է տալիս ինքնուրույն լուծել տեխնիկական, ինչպես նաև տեխնոլոգիական
բնույթի հարցեր:
Այնուամենայնիվ, կգնա՞ք այդ ուղիով:
Մեր
Ասոցիացիան այդ գաղափարի կողմնակիցը չէ, մենք ցանկանում ենք միջազգային շուկա դուրս
գալ մեր արտադրանքով: Իհարկե, դա հղի է բազմաթիվ պրոբլեմներով, բայց դա է ոլորտը
վերածնելու և երկար տարիներ արդյունքները վայելելու միակ տարբերակը: Արտահանման
ամենահեռանկարային շուկան, իհարկե, Ռուսաստանն է: Մենք առաջին հերթին դուրս կգանք
այդ շուկա: Իսկ հետո կաշխատենք եվրոպական շուկաների ուղղությամբ, քանի որ այն մեզ
համար դեռևս այնքան էլ հասկանալի չէ: Այդ շուկա դուրս գալու համար մեզ հարկավոր են
պրոֆեսիոնալ կոմերսանտներ, որոնք կկարողանան մեր ապրանքը Եվրոպայում ներկայացնել
ու վաճառել: Մենք նման մասնագետների կարիքն
ունենք և նախատեսում ենք դրանց «աճեցնել» Հայաստանում: Ի դեպ, լավ կոմերսանտներ
կան սիրիահայերի մեջ: Նրանք մեզ կօգնեն դուրս գալ նաև արևելյան շուկաներ:
Խանութում հիմնականում ներկայացված է ոչ թանկ տրիկոտաժ:
Դուք, ըստ երևույթին, մտածել եք այդ ճանապարհով ձեռք բերել նոր հաճախորդների՞:
Այո,
մենք չցանկացանք քաղաքացիներին վախեցնել բարձր գներով: Ասում են, ախորժակը բացվում
է ուտելիս, իսկ մենք արդեն մտածում ենք էլլիտար ապրանքներ արտադրելու մասին:
Իսկ ի՞նչ փողերով պետք է Միությունը ստեղծի արտաքին շուկա
դուրս գալու հնարավորությունները:
Եթե
կարողանանք հաջողության հասնել ներքին շուկայում, ապա դա մեզ համար ճանապարհ
կհարթի դեպի արտաքին շուկա:
Ինչպե՞ս են ընկերությունների գործերը տեխնիկական
հագեցվածության առումով, նրանք պատրա՞ստ են արդյոք տալ էլիտար արտադրանք:
Նրանք
պատրաստ են տալ միջին գնային հատվածի որակյալ արտադրանք: Սակայն, էլիտար արտադրանք տալու համար ընկերությունները
պետք է ուժեղացնեն նյութատեխնիկական բազան: Հիշեցնեմ, որ թեթև արդյունաբերության
ոլորտում տեխնիկական հագեցվածության համար մեծ ծախսեր չեն պահանջվում: Այստեղ չի
կարելի սպասել տեխնիկայի ֆիզիկական մաշվածությանը, նոր տեխնիկա ունենալուն պես
անհրաժեշտ է այն ներդնել: Դա է մրցունակության գրավականն արտաքին շուկաներում, և
այստեղ էական աջակցություն կարող է մատուցել Կառավարությունը, ստեղծելով հատուկ
Հիմնադրամ, որը կարող է ֆինանսավորել արտադրողների «կարիքները», շրջանցելով
բանկերին, որոնց տոկոսադրույքների չափերը շքեղություն են մեր ոչ մեծ
ձեռնարկությունների համար: Հայկական բրենդի առաջխաղացման գործում հզոր օգնություն
կարող է ցուցաբերել նաև Սփյուռքը: Հաջորդ տարի Սփյուռքի նախարարության հետ համատեղ
նախատեսվում է կազմակերպել ոչ մեծ համաժողով, որի աշխատանքներին կմասնակցեն
արտասահմանցի մեր հայրենակիցները: Վստահեցնում եմ Ձեզ, հայկական բրենդն
արտասահմանում ճանաչում ձեռք բերելուն պես իսկույն հայտնի կդառնա նաև ներքին
շուկայում: Հարկավոր է ակտիվորեն աշխատել նաև մեր քաղաքացիների գիտակցության վրա,
հարկավոր է նրանց բացատրել, որ հայկական հագուստը որակական առումով, հաճախ,
եվրոպական անալոգներին չի զիջում: Պարզապես, բոլոր ժամանակներում էլ երկրի վրա
կապրեն մարդիկ, որոնց դուր է գալիս իրենց կարողությունը ցուցադրելը:
Եվ վերջին հարցը: Գո՞հ եք արդյոք խանութի վաճառքի
ծավալներից:
Եթե
հաշվի առնենք այն հանգամանքը, որ գովազդի վրա ծախսեր գրեթե չեն եղել, ապա,
միանշանակ այո, գոհ ենք: Մոտ երկու ամսում խանութում վաճառքի ծավալըւ հասել է 10
մլն.դրամի, ինչն ավելի է մեր կողմից նախատեսված ծավալներից:
Շնորհակալության զրույցի համար