Երկուշաբթի, 9 Մարտի 2015 13:08

ՀՀԿ-ի և ԲՀԿ-ի միջև ներիշխանական հակամարտության արդյունքներն ակնհայտ են: Ձեր կարծիքով ո՞վ կարող է հավակնել համակարգային ընդդիմության թափուր մնացած տեղին:

Համակարգի ներսում վաղուց ըստ էության ընդդիմություն չկա: Մեր աչքի առաջ  համակարգը քաղաքական առումով ավելի ու ավելի միատարր է դառնում: Այսուհետև համակարգի ներսում «ընդդիմության» դրոշի տակ լինելու են միայն քանակապես նվազ և կազմակերպորեն թույլ ուժեր, որոնք ժամանակ առ ժամանակ անկայուն «դաշինքներ» են կազմելու իրար հետ: Սակայն ամեն ինչ լինելու է ռեժիմի սահմանած կանոնների համաձայն, և նրա ղեկավարը բոլոր հիմնական լծակներն իր ձեռքում է պահելու: Վտանգ զգալու դեպքում նա միշտ էլ կարողանալու է պատժել կանոնները խախտած «ընդդիմադիր»
ուժին կամ կազմաքանդել նրանց ստեղծած «դաշինքը»: Մեկ բառով ասած՝ տեղի է ունենում համակարգի լիակատար նենգափոխում: Այն դառնում է հարյուր տոկոսով կեղծ: Իսկ դա նշանակում է, որ ռեժիմը  շարունակելու է կեղեքել մեր երկիրը, արտագաղթեցնել մեր ժողովրդին, հանձնել Արցախն ու մեր ինքնիշխանությունը, իսկ այսպես կոչված «ընդդիմությունը» բացառապես զբաղվելու է քաղաքական պայքարի պատրանք ստեղծելով և ժողովրդին մոլորեցնելով: Փաստորեն՝ համակարգի ներսում եղած «ընդդիմությունը» քաղաքական խղճուկ աշխատավարձի դիմաց  դառնալու է խանի և նրա բանդայի կրտսեր գործընկերն ու հանցակիցը: Իսկ քանի որ մեր երկիրը գաղութացված է, այս ամենը կատարվելու է մեր ազգային շահերի հաշվին՝ հանուն օտարի շահերի: Այդ պատճառով համակարգի ներսում տեղի ունեցող գործընթացին հետևելն ու դրանով զբաղվելը հակասում է մեր ազգի և պետության շահերին: Մեր ժողովուրդը պետք է քաղաքականապես կազմակերպվի համակարգից դուրս, այնուհետև հեռացնի կառավարող ռեժիմին և առողջացնի համակարգը:
Մենք տարիներ ի վեր աշխատում ենք այդ ուղղությամբ: Այսօր արդեն մոտենում ենք վերջնագծին:
2015 թ. հունվարի 10-ին ձևավորվել է Հիմնադիր խորհրդարանը,
որը դառնալու է մեր ժողովրդի կամքն արտահայտող ներկայացուցչական մարմին և ռեժիմին հեռացնելուց հետո փոխարինելու է նրան: Ի դեպ, Հիմնադիր խորհրդարանի ձևավորումն ավարտված չէ, նրա դռները բաց են բոլոր ազնիվ և պայքարող մարդկանց համար, ովքեր գիտակցում են, որ հարկավոր է կազմակերպվել համակարգից դուրս: Ինչպես հայտարարել ենք, ռեժիմի հեռացման գործընթացն սկսելու ենք 2015 թ. ապրիլի
24-ին՝ քաղաքացիական անհնազանդության գործողութունների միջոցով:

 Հիմնադիր խորհրդարանի ընդդիմախոսները պարբերաբար քննադատում են «100-ամյակը առանց ռեժիմի» շարժմանը ապրիլի 24-ը ներքաղաքական նպատակներով օգտագործելու մտադրության համար: Ցանկալի է իմանալ Շարժման իրական շարժառիթը և այդ օրվա համար պլանավորված միջոցառումների օրակարգը:

Այդպիսի կարծիքները կամ մոլորության հետևանք են կամ էլ սպասարկում են գործող ռեժիմի շահերը: Մինչ այս հարցին ըստ էության անդրադառնալը պետք է նկատի ունենանք,
որ մեր երկիրը գաղութացված է, իսկ գաղութացված երկրում կարող է լինել միայն պայքարի մեկ տեսակ՝ ազգային-ազատագրական: Նման երկրում չի կարող լինել քաղաքական համակարգ, ուստի չի կարող լինել նաև ներքաղաքական կամ միջկուսակցական պայքար: Ինչպես արդեն ասացի, համակարգի ներսում ամեն ինչ ենթակա է խանին և ծառայում է միայն խանի ու նրա օտար տերերի շահերին:

Շարժման իրական շարժառիթը մեր ազգի շահերին համապատասխան, առաջին հերթին՝ ազգային պետություն ստեղծելու նպատակով,
ապրիլի 24-ի վերաիմաստավորումն է և օրվա էներգիան այդ վեհ նպատակին ծառայեցնելը: Ժամանակն է գիտակցելու, որ առանց ազգային պետության մենք դատապարտված են նորանոր ցեղասպանությունների: Այսօր էլ սպիտակ ցեղասպանության ենք ենթարկվում:  Ուստի ապրիլի 24-ը պետք է ծառայի նաև ներկա եղեռնը կասեցնելու և հետագայում նման աղետալի հեռանկարը բացառելու նպատակին: Ապրիլի 24-ը միայն որպես սգո և հիշատակի օր ընկալելը կործանարար է մեր ազգի համար: Այն պետք է դառնա վերածննդի,
արդարության հաստատման և ազգային պետականության կերտման օր: Ինչ վերաբերում է այդ օրվա մեր քաղաքական օրակարգին, արդեն հայտարարել ենք, որ մենք չենք կատարելու այնպիսի քայլեր, որոնք կարող են խափանել օրվա միջոցառումները: Մենք նույնպես այցելելու ենք Մեծ Եղեռնի զոհերի հիշատակի հուշահամալիր և մեր հարգանքի տուրքն ենք մատուցելու: Սակայն մենք չենք բավարարվելու այդքանով և օրվա մնացած մասը ծառայեցնելու ենք ազգային պետություն կառուցելու նպատակին:

Որո՞նք էին, Ձեր կարծիքով, Բերձորում Ձեր ավտոերթի նկատմամբ և այն «դիմավորելու» հարցում արցախյան իշխանությունների ոչ ադեկվատ վարքագծի պատճառները:

Արցախն այն հանգույցն է, որով մենք լծված ենք գաղութացման սայլին: Մենք բացահայտում ենք այդ հանգույցի առկայությունը, հիմնավորում ենք այն քանդելու անհրաժեշտությունը, ինչպես նաև ցույց ենք տալիս դրա քանդելու ձևը: Հայաստանում ռեժիմը գլխավորողի և նրա ստեփանակերտյան գործընկերոջ համար այդ հանգույցը լինել-չլինելու աստիճանի կարևորություն ունի: Սրանք իրենց հոգևոր հայր, տխրահռչակ Բ. Կևորկովի հոգեզավակներն են: Իսկ նա 88-ի Արցախյան շարժման առաջին օրերին բացահայտ կերպով արտահայտվել էր, որ Շարժմանը թույլ չի տալու ծավալվել, քանի որ «Ղարաբաղն իր կյանքի ստատուսն է»: Ինչպես հետագայում տեսանք, Կևորկովն անզոր գտնվեց: Նրա հոգեզավակ նորկևորկովները նույնպես շուտով կորցնելու են կառավարումը:

Հանրապետական պատգամավորներից մեկը Հիմնադիր խորհրդարանին մեղադրել է Ադրբեջանից և Թուրքիայից ֆինանսավորվելու մեջ: Քաղաքական շարժումների և կուսակցությունների արտաքին ֆինանսավորման վերաբերյալ Ձեր դիրքորոշումը հանրահայտ է: Համենայն դեպս՝ ի՞նչ նպատակ էր հետապնդում այս սադրանքը:

Արցախյան ավտոերթի առիթով մեր շարժումը ջախջախելու ծրագիր էր մշակվել, որ բաղկացած էր երեք փուլից՝ ավտոերթից առաջ մեր շարժման հրեշացումը, ավտոերթի մասնակից շարժման անդամների նկատմամբ բռնությունը և այդ բռնության արդարացումը: Ի դեպ, հետագայում ակնհայտ դարձավ, որ մեր նկատմամբ ծրագրված բռնությունը շատ ավելի լուրջ հետևանքներ պետք է ունենար: Ամենայն հավանականությամբ՝ պետք է լինեին նաև սպանություններ և բանտարկություններ, սակայն մեր կազմակերպվածության շնորհիվ հակառակորդը ձախողեց: Շարժման հրեշացման և նրա նկատմամբ բռնության արդարացման նպատակով նախապես մշակվել էր համապատասխան քարոզչական պլան, ինչպես նաև որոշվել էին դրա քաղաքական, գործակալական և տեղեկատվական դերակատարները: Պատգամավորի պաշտոն զբաղեցնող այդ անձնավորության սադրանքը նշված պլանի շրջանակում նրան տրված հանձնարարության կատարման նպատակ էր հետապնդում: 

Գյումրիի ողբերգության նկատմամբ Ռուսաստանի առնվազն անհասկանալի ռեակցիան և իր «ռազմավարական գործընկերոջ» հակառակորդ Ադրբեջանին զինելու հանգամանքը տարածաշրջանում ստեղծում են մի իրավիճակ, որը վկայում է տարածաշրջանային աշխարհաքաղաքականության արմատական փոփոխությունների նախապատրաստման մասին: Կարծիք կա, որ այդ փոփոխությունների բաղադրիչներից մեկը լինելու է Հայաստանից 102-րդ ռազմակայանի դուրս բերումը: Ցանկալի է իմանալ Ձեր կարծիքը տարածաշրջանային վերջին տեղաշարժերի վերաբերյալ:

Ռազմավարական դաշնակիցն իր դաշնակցի հակառակորդին չի զինում: Դա ռազմավարական դաշնակցի արարք չէ և ընդունելի չէ մեզ համար: Մենք կողմ ենք դաշնակցության, այդ թվում՝ ռազմավարական դաշնակցության: Սակայն դա պետք է լինի ոչ թե կողմերից մեկի արժանապատվության և ինքնիշխանության հաշվին, այլ հավասարության և շահերի փոխադարձության հիման վրա: Ընդ որում՝ այդ փոխադարձությունը պետք է լինի ոչ միայն պաշտպանության, այլև հարաբերությունների բոլոր բնագավառներում: Մյուս կողմից՝ մեր համար սկզբունքային է, որ մենք մեր ուժերով կարողանանք ապահովել մեր պաշտպանությունը: Դաշնակից ունենալը ցանկալի է, սակայն դաշնակցի օգնությունը պետք է օժանդակ բնույթի լինի: Չի կարելի պետության անվտանգության համակարգը կառուցել թեկուզ դաշնակից, բայց օտարի ուժին ապավինելու հույսով: Այո, տարածաշրջանում աշխարհաքաղաքական փոփոխությունների լուրջ միտումներ կան: Հավանական է, որ դրանք հանգեցնեն բախումների,
սահմանային վերաձևումների, տարածաշրջանում դեր ունեցող արտաքին ուժերի ազդեցության չափերի, ինչպես նաև այդ ուժերի կազմի փոփոխությունների: Սակայն այդ միտումներին հետևելով հանդերձ, մենք պետք է դուրս գանք պասիվ դիտորդի դերից և վերածվենք ինքնուրույն սուբյեկտի: Միայն այդ կերպով մենք կկարողանանք ոչ միայն խուսափել հերթական անգամ ուժեղների ոտքի տակ մնալուց և նրանց շահերի մանրադրամ դառնալուց, այլև մասնակցել այդ միտումների զագրացումներին և օգտվելով գալիք փոփոխությունների արդյունքներից՝ վերածվել տարածաշրջանային գործոնի: Գործոն դառնալու համար մեզ անհրաժեշտ է առնվազն կամուրջ լինել Իրան-Հայաստան-Վրաստան-Եվրոպա և Իրան-Հայաստան-Վրաստան-Ռուսաստան առանցքների վրա: Այդ խնդիրը մասամբ լուծելու համար 1988-94 թ.թ. ընթացքում մեզ հաջողվեց Արցախի ազատագրման միջոցով Իրանի հետ ամուր կապ ստեղծելու նախադրյալներ ձևավորել: Սակայն այդ խնդիրը չի կարող լուծվել առանց Նախիջևանի և նրա հաղորդակցային հնարավորությունների: Սյունիքի տարածքով երկաթգիծ կառուցելու ծրագիրն իրատեսական չէ: Այդ պատճառով առաջիկա տարածաշրջանային զարգացումների համատեքստում մեզ համար առաջնային է դառնալու Նախիջևանի նկատմամբ հայկական վերահսկողության հաստատումը:  Գործոնի վերածվելու համար կա նաև ներհայկական շատ կարևոր, կարող եմ ասել՝ որոշիչ հանգամանք: Դա անկախության տարիներին առաջացած նոր սերնդի, այդ թվում՝ նոր ձևավորվող, ունակ, առողջ և ինքնիշխան քաղաքական սերնդի առկայությունն է Հայաստանում և հայության շրջանում: Այսուհետև քաղաքականություն մշակելիս և իրագործելիս այս հանգամանքը պետք է նկատի ունենանք ինչպես մենք, այնպես էլ արտաքին ուժային կենտրոնները: